Non hai como superar un baixón de saúde -en galego existe unha expresión que xa ninguén usa: pasar de amortuxado a vivente- para reparar con maior atención nas pequenas e grandes cousas que están aí, á nosa beira, ó pé nosa, sen que apenas lle prestemos atención. O 19 de decembro de 1997, La Voz de Galicia agasallou ós seus lectores cun abies. É dicir, cunha conífera, familia das pinaceae, non calquera piñeiro, o que vén sendo un abeto, abete, onda nós. Pequerrechiño, non máis de cinco centímetros de longo, metido nun testo, tamén diminuto. Lembrei hoxe quen mo dera, Carlos Varela, xornalista amigo, e chameino para falar e refrescar o acordo. Como que si, cando remate este 2017, o abeto da Voz -como eu lle chamo- fará vinte anos. Púxeno con agarimo e tiven ansia dil ata que medrou por riba da miña cabeza, logo, funme deixando... Árbore feita e dereita, topo con ela sobre todo cando escribo, ó erguer a vista. Tan afeito estaba a vela tras a fiestra transmitíndome, tanto pola frouma coma polas pinas, unha sensación manseliña e descansada, que case esquecera a súa historia. Así nos pasa cos libros máis queridos, mantémolos vivos na memoria, pero só recuperamos o regusto físico, no padal, no corpo enteiro, coa relectura.
Volvín, nas interminables horas de hospital, a Novalis e a Hölderlin, a Dickens, a Machado de Assis e Horacio Quiroga, a Payró e Borges, a Iglesia Alvariño, Cunqueiro e Casares. Vento ferido e Oliver Twist, O alienista, El almohadón de plumas e Pago chico, los Himnos a la noche, Fervor de Buenos Aires e Cómaros verdes… E tamén tiven vagar para tirar da carteira uns cantos papeliños onde vou riscando palabras: abruñeiro, macareu, estafermo, fruncias… No medio diles, apareceume un rascuño feito o primeiro de decembro pasado durante un acto poético no IES Blanco-Amor de Ourense. Alicia no país da poesía, luminoso agromar de voces con encanto, sabor da terra estremecida na Cosmogonía de Iago González García que me conmoveu enteiro, fóra e dentro. Deixo eiquí os meus ollos descansados no canto de Nuria González Robledo, Inés Outomuro, Daniel Alonso Lorenzo, Roberto Ron… Mainas tras a tempestade. Graciñas, Olga Novo, déboche un caravel vermello.