O Consello da Cultura edita «¡Non te amola!», o libro de contos que Xela Arias escribiu como legado familiar
CULTURA

A cabalo entre os recordos e a ficción discorre ¡Non te amola!, o libro de contos de Xela Arias que o Consello da Cultura Galega vén de editar para conmemorar a obra da homenaxeada este ano co Día das Letras. A publicación, unha rareza entre a súa produción, está composta por 16 pequenos relatos coa nenez da escritora no centro. «Sentín vertixe cando collín o texto por se non encontraba a miña Xela, pero desde o primeiro capítulo empecei a ver chiscadelas e detalles que non son casuais. É unha Xela diferente, pero nestes contos está ela: a Xela familiar, a reivindicativa e a transgresora», explicou Ana Iglesias, amiga persoal e autora do estudo crítico que acompaña a edición, na presentación que tivo lugar este martes en Santiago.
Os contos, tamén publicados por Galaxia, foron escritos a principios dos anos noventa e no seu día recibiron unha axuda para ser editados, mais a escritora decidiu deixalos para o ámbito familiar. «Teño a sensación de que os escribiu como un agasallo para a súa familia, que agora nolos regala a nós», enxalzou Iglesias, acompañada da presidenta do CCG (Rosario Álvarez), a ilustradora da edición (Bea Gregores) e o fillo de Arias (Darío Gil). Este último celebrou a publicación e ademais expresou a alegría da familia por ver que neste ano de homenaxe estanse a abordar as distintas caras da súa nai, desde a tradutora ata a activista.
Pola súa banda, a presidenta do Consello, Rosario Álvarez, describiu o libro -que xa se pode descargar de balde na páxina web do CCG- como «un conxunto de vivencias que non teñen as dúbidas da escritora adulta, pero si as da nena» e destacou o uso da lingua na voz protagonista. «É un galego tradicional, espontáneo e moi verosímil», salientou Álvarez. A presidenta do CCG tamén puxo en valor «a ollada pícara» da ilustradora, Bea Gregores, quen pola súa parte sinalou a dificultade de traballar sen o respaldo da autora no proceso creativo. «Servinme das redes e da información que se está a compartir dela. A Xela non lle gustaba ser o centro de atención, por iso preferín ilustrar o seu mundo. Iso é o que define o que vén despois», explicou Gregores.