Coido que un dos grandes praceres máis gozosos do outono e tamén do inverno é estar na casa co lume acendido percibindo como chove e/ou fai frío fóra. É un pracer sensitivo que nos retrotrae ao espírito do fogar, da ancestral lareira. Un sentimento de abrigo e protección contra as inclemencias meteorolóxicas nas estacións mais duras e tamén un aroma de infancia. Esa sensación volve ano tras ano sobre todo nestes días nos que non deixa de chover, que por sorte aquí son uns cantos, e me gustan especialmente. Nestes días mal chamados desagradables, préstame ver como bate a choiva nos cristais, sentir como escorrega polos caleiros, e percibir como os cambios estacionais mudan a paisaxe e van transformando o clima como por natureza corresponde. Algo que debemos entender debidamente posto que diso depende o noso benestar, tanto actual como futuro. Sábeno mellor por desgraza noutros territorios onde a escaseza de auga chega a alcanzar por veces momentos realmente dramáticos con alarmantes casos de restricións e alertas. A importancia do que a priori é o máis sinxelo como a nosa dependencia climática ou de valorar a auga como un ben preciso é vital e debería levarnos a adquirir maior conciencia diso. Mais na miña condición de músico e como amante da auga caída do ceo, quixera traer á parte final deste texto algunhas cancións en clave galega que están dedicadas á choiva e aos diferentes xeitos de entendela. Cancións que teñen este fenómeno meteorolóxico tan familiar como protagonista principal e que dalgunha maneira e con diferentes ópticas falan del. De aí sae esa canción tan popular de «Como chove miudiño, como miudiño chove pola banda de Laíño, pola banda de Lestrobe». Outra que di: «Se chove deixa chover, se orballa deixa orballar». E indo á poesía ocórreseme aquel poema do Celso Emilio Ferreiro titulado Inverno que empezaba «Chove, chove, na casa do probe…». Ou aquel outro do inmenso Federico García Lorca chamado Madrigal para a cibdade de Santiago que dicía «Chove en Santiago, meu doce amor…». En definitiva, a marabillosa choiva, o gran tesouro dos galegos que por veces e como moitas outras cousas, non entendemos nin o que significa nin o que vale.