O cantor brasileiro serve, co pianista Vítor Araújo, no teatro Rosalía de Castro, en A Coruña, «Lágrimas no mar», un espectáculo cheo de emoción e de grande altura musical
04 nov 2024 . Actualizado a las 16:08 h.Só dúas persoas sobre as táboas. Arnaldo Antunes (São Paulo, 1960) á voz e Vítor Araújo (Recife, 1989) ao piano, casando dúas xeracións ben distintas da música brasileira. A pandemia púxoos na encrucillada para acabar creando o álbum e o espectáculo Lágrimas no mar. O ruído do Halloween tomaba o xoves as rúas da Coruña cando a noite pillou a varios centos de perdidos románticos —e deberon ser moitos máis— pechados no Teatro Rosalía de Castro. Silencio.
Cantante, compositor, artista visual, performer, Antunes é (por riba de calquera outra condición) poeta... sen deixar de ser un trobador. Quedou claro na véspera do día de Todos os Santos. Coa voz, si, pero, saiba vostede, sobre todo, coa palabra. A palabra goberna o show. O bardo danzaba, movíase, nunha escena núa, apenas matizada por dúas teas penduradas e unha onírica proxección audiovisual obra da súa esposa —a artista visual e compositora Marcia Xavier, que na segunda parte do concerto tamén cantou—.
A voz, coas súas inflexións, e os movementos converten en camaleónica a actuación de Antunes, con pasaxes nas que mesmo parecía reencarnado, ao gusto, en Nick Cave (ai, o pasado punk, canto e que marabillosamente pesa), Tom Jobim, Buster Keaton, Susana Rinaldi, David Byrne, Bola de Nieve, Tom Waits, Milton Nascimento, Carlos Oroza, Laurie Anderson, un dos vates da California beatnik e un rapeiro da favela de Paraisópolis. Porque, si, aquí o culto e o popular fúndense como nun bo exercicio da mellor tradición musical de Brasil.
A palabra, a palabra modulada, nun murmurio, un berro, unha rima, unha queixa, un laio, un ronquido asmático, un salouco, un recitar sincopado, un versificar acelerado, un dicir calmo, un dicir namorado, unha increpación, unha denuncia... Certo que todo ese abano de emocións e sentimentos que esporea e convoca o talento interpretativo do cantor paulistano, no seu amor ilimitado pola palabra, atopa no pianista pernambucano o socio acaído. Vítor Araújo converte o teclado nunha ferramenta asombrosamente versátil, que o mesmo serve as funcións dun contrabaixo que as dunha auténtica máquina de percusión, para o que tanxe as cordas e xoga cuns pedais que desatan a tormenta de efectos electrónicos e reverberacións xerando unha serie de loops de gran capacidade fascinadora.
Nesa liberdade, a ninguén sorprende se no medio das composicións de Antunes, ademais de soar algunha canción de Itamar Assumpção e Caetano Veloso, se filtra unha homenaxe a Ryuichi Sakamoto e o seu Merry Christmas, Mr. Lawrence, peza extraída da banda sonora dun filme que protagonizou outro camaleón, David Bowie. Salvo que o moi humano Antunes non vén de Marte, ten os pés na terra, se acaso mergullados na auga dese mar «lambendo a pele».
Ah, o artista da palabra promete que volverá decontado.