Mario Pereira ensinaba galego no Ramón María Aller, pero tamén dignidade e orgullo de ser quen un é
02 jun 2019 . Actualizado a las 09:16 h.O instituto Ramón María Aller de Lalín acaba de homenaxear a Mario Pereira, Mario o de Galego para moitas xeracións. Seica se xubila. Seica a súa baixa xa é efectiva dende hai meses. Iso din os papeis. Porque, en realidade, todos os que pasaron polas clases de Mario saben que el sempre será mestre, que non hai xubilación posible, porque Mario ensina queira ou non queira.
Ensinaba antes de cruzar a porta da clase. Ensinaba cando aparecía polo andar, coa súa carteira de coiro, sorriso retranqueiro e cigarro en disposición, aínda que fose apagado -si, non hai tanto que fumar no instituto non era pecado-. Tiña andares de tipo hippy. E ao velo os alumnos entendían que se acabara a EXB, que se fixeran homes e mulleres, e que aquela cousa do insti era outro mundo. Porque Mario non lle falaba a ninguén coma se aínda non medrara. Tomaba en serio á rapazada.
Logo entraba na aula e pousaba o cigarro na ventá. Dáballe unha calada antes. E en dúas zancadas plantábase diante da rapaza tímida de primeira fila, e espetáballe: «Oes, moza, ti queres o teléfono de Brad Pitt? Seguro que si, anota aí, é o 2, 3, 6». Logo seguía tan tranquilo, cos pronomes reflexivos ou coas perífrases. E a rapazada cimentaba a lenda de que Mario, o de Galego, estaba tolo perdido. Que mira ti con que leas andaba sen vir a conto, co número de Brad Pitt.
Pero, iso si, ninguén deixaba xa de atendelo. Non fora ser que nalgún momento desvelara o misterio do rubio cinematográfico. E, de súpeto, Mario preguntaba. «A ver, en que persoas cambian estes verbos irregulares?». Silencio na sala. E Mario volvía, petando cos seus zocos, onda a moza da primeira ringleira. E dicíalle: «Veña muller, dillo ti, que ti sábelo». Ela fundía a mirada no chan. E el pedíalle: «marque vostede o número de Brad Pitt». E ela murmuraba: «2, 3, 6...»; entón el, con sorriso de satisfacción de meniño, espetáballe: «Iso é, eses verbos cambian na segunda, na terceira e na sexta persoa». E así, sen libros nin grande oratoria, Mario lograba o milagre de que a rapazada aprendese, non só naquel momento, senón para a toda a vida, o diaño dos verbos irregulares.
O valedor dos Balbinos
Pero Mario non só ensinaba Galego. Mario ensinaba dignidade, orgullo de ser quen un é. Porque, para el, que os rapaces fosen uns Balbinos, uns nenos de aldea, era sinónimo de darlles un voto de confianza. Tiña en boa estima aos cambotes, aos que viñan de Cercio, aos que chegaban de Cachafeiro, aos de Laro, Zobra, Agolada ou aos do Castro de Dozón.
E algo máis difícil llelo poñía aos de Lalín capital, sobre todo como se lles ocorrera dicir que eran «de la calle del Puente» ou calquera outro topónimo en castelán. Con eles abondaba con que colocaran dous pronomes mal para que lles dixera: «Veña, ide facer un máster a Rodeiro e despois falamos».
Mario tiña pinta de tipo duro. Pero os que o que tiñan de mestre cando naceu a súa filla pequena non esquecen o día que chegou, tralo permiso de paternidade, e alguén lle dixo que para celebrar que fora pai se podía suspender a clase e ir de esmorga. «Sae ao encerado, e cando non faledes galego chinés descansamos», espetoulle á rapazada, pero mirándoos cun ollar de pai orgulloso infinito, semellando ao que tiña cando contaba anécdotas dos seus fillos maiores.
Dicía Castelao que se aínda somos galegos é por obra e graza do idioma. Certo. Como tamén é verdade que se hai moreas de xeracións de alumnos do IES Ramón Aller que falan, escriben e aman o Galego é por obra e graza de persoas coma Mario. Sempre mestre. Sempre bo e xeneroso.