Mentres lle contesto un correo electrónico a Claudia Piñeiro (Buenos Aires, 1960) vénme as mentes a cidade na que nacín. Alí é inverno, friaxe e vento zonda, supoño, asubiando con boca grisalla, atravesando cen barrios porteños, desde a pampa ao Río de la Plata, mar de auga doce e avolta, cor da terra bermella. A xente tusindo, procurando cafés e confiterías, os taxistas manexando con bufanda e abrigo -alá din echarpe e sobretodo, os tapados son os femininos-. Paréceme oir, digo, no espellismo abafante da raxeira ourensá, a voz maina e doce da escritora -a quen tiven a sorte de acompañar, hai cousa de quince días, primeiro ata Porto do Son e logo a Portosín, terra do pai-.
Evocar o seu falar limpo, sen chisca de afectación, retrotráeme ás tardes de inverno porteñas da miña infancia. Véxome lendo moreas de exemplares da revista Billiken, deitado no piso de táboas de pinotea da nosa casa, fregadas con lexívia por miña nai. Retorno así, o embeleso de aventuras protagonizadas por gauchos baqueanos, payadores, carretas con catro xogadas de bois, indios en malón, ranchos, facones, tiradores, pingos, tolderías, chinas e gurises. Todo tirado de Los mellizos de la Flor, Santos Vega, Pago chico, Juan Moreira e, como non, Martín Fierro... Lecturas que levan cara a outras referencias. Quizais á procura da casa onde nacín -Virasoro 2360, Palermo-, aínda que a memoria avise que non. Que aquel vello caserón de planta baixa -zaguán, porta cancela e patio con malvones-, onde meus pais alugaban unha habitación, foi derrubado para erguer no sitio un edificio de oito plantas.
As veces que volvín por alí tiven a sensación de que me acompañaban ducias de ollos, non alleos, anónimos. Ollos das persoas que lembro pero que xa non podo nomear. Integran esa parte do meu Baires perdida para sempre. En cada regreso comprobo a desaparición de detalles que, desde lonxe, tiñan para min maior dimensión. Sabido é que a distancia agrándao todo. Retomo, despois destas digresións entrefebradas, o correo de Claudia para trasladarlle algunas opinións sobre o seu libro máis recente: Una suerte pequeña. Thriller familiar magnificamente desenvolto e cun suspense de vertixe? Pilleino con insomnio e non puiden soltalo ata rematar; cando raiaba o sol. Non me importou non ter durmido, porque o seu regusto, sensación literaria escasa, duroume ben tempo.