Defendendo a altura literaria da mítica parella formada por Maj Sjöwall e Per Wahlöö, Henning Mankell acudía ás traxedias clásicas para explicar a xénese da novela negra. Levaba razón cando insistía en que o xénero debía explicarse antes de Poe, encargado de sentar as bases dun tipo de relato policial liquidado por Dashiell Hammett en Colleita vermella.
Entre eses antecedentes, que poden rastrexarse dende Edipo Rei ata a obra do libertario William Godwin, hai motivos para deterse en Thérèse Raquin, terceira novela de Émile Zola e pedra inaugural do naturalismo preponderante de finais do século XIX. Asistindo á cirurxía coa que o escritor francés escaravella na torturada psicoloxía dos protagonistas, envoltos nun crime que vén sendo o corolario dunha luxuria desmandada, é plausible pensar que as mellores tramas de Patricia Highsmith ou James M. Cain beberon destas fontes naturalistas.
Unha parella descomposta, un terceiro que aparece coa promesa de novos arroubos carnais, infidelidade e posterior asasinato. Sobre estes coñecidos piares edificáronse centos de argumentos que chegaron ata os nosos días, herdados dunha tradición literaria que nos ensinou que o sexo e o crime funcionan como vasos comunicantes. Traída con pulso ao galego por Isabel Soto, Thérèse Raquin convida a deixarse prender pola puntillosa análise que propón da mente homicida. Caen gobernos, ideoloxías e fronteiras, pero nas casas seguimos matándonos polo mesmo.