Soño ás veces que unha galega leva o Nobel. É unha neofalante de pelo longo, lentes e unha estraña capacidade para levarse mal coas súas conxéneres. Tipicamente Nobel, de non ser pola melena. Diante da súa porta amoréanse centos de xornalistas agardando a que saia botar o lixo en salto de cama. Pero un xornalista do Times vai á peixería e entrevista á pesca, que contesta, con total seguridade e seseo da ría, que a premiada é unha lurpia que esixe o corte en filetes, que quen realmente merece o Nobel é esoutro señor, o candidato de sempre que sempre gustou máis á Academia Sueca, a verdadeira, a do escándalo sexual; si, ho!, o gran escritor que ameaza con filetes pero, ao final, frite a pescada en toros, como Deus manda. No meu soño, ademais, un cento de escritores xa asinaron esixindo que a señora do salto de cama sexa patriota e teña a ben ceder o galardón ao eterno candidato. Propoñen tamén que sexa castigada —«cal Prometeo encadeado», escriben coa pompa poética dos oitenta— a desenganchar eternamente os tacóns da reixa que media entre o ascensor e o chan firme que dá acceso ao Consello da Cultura Galega. Aí esperto, embebida dun fondo fedor a peixe e co alivio de saber que xamais me darán un Nobel porque non teño salto de cama.
Hai pesadelos exclusivos para creadoras. Meternos sen que o pidamos nunha cansina carreira por sermos recoñecidas, mais cun nivel de esixencia que non superaría Homero se tivese que optar a un recoñecemento literario made in Galicia. Asumir como propio o cainismo —nin que Caín fose muller—, para facer de cada artista femia, de cada intelectual con vaxina, de cada señora con poder, unha Sísifo. Sentir o escrutinio, a vixilancia, o exame final diario. Sermos subalternas que nunca subiremos ao podio, e estar obrigadas a competir igualmente para que pareza que hai partido. Pero espertamos, e sabemos que poder é un verbo, e éxito, só un substantivo masculino. Ensináronnos a non agardar premios, e por iso quedan os castigos sen efecto. Non vale para nada que os que botan testosterona en vez de xeo na auga coa que aclaran a voz nas conferencias recollan sinaturas para disfrazar a Inquisición de parlamento.
O éxito das creadoras non está feito desa masa viscosa á que se pegan os aduladores, senón do mesmo produto co que a peixeira do meu soño limpa o chan fedorento do seu posto. Por iso, todas esas mulleres de prestixio comparten un valioso segredo: canto máis libres, máis vivas. Entón escintilan.