Edicións Xerais achéganos estes días un volume de contos do autor, prologado con acerto e emoción por Fina Casalderrey e ilustrado cun feixe de fotografías de Daniel Puente Bello
17 jun 2021 . Actualizado a las 17:34 h.Camiñamos cara ao terceiro cabodano de Xabier P. DoCampo e, alén do rescate que supuxo hai pouco o póstumo O pintor cego (Kalandraka, 2020): derradeiro libro no que traballou co ilustrador Xosé Martínez Cobas e que resulta unha regalía para os sentidos e o intelecto, Edicións Xerais achéganos estes días un volume de contos do autor, prologado con acerto e emoción por Fina Casalderrey e ilustrado cun feixe de fotografías de Daniel Puente Bello, operativas para recrear, cun magnífico xogo de luces e sombras, esas imaxes cotiás das que se deriva a precisa unidade que lle dá sentido cabal e global a este libro: un monllo de diversos obxectos -un cravo, unha moeda, unha máscara ou un chapeu entre outros- nos que se focaliza ese punto de luz que nos irá iluminando, e por veces ludicamente desorientando, ao longo de todas as narracións.
Non dubido en que a destreza ou, mellor sería dicir, a mestría de Xabier P. DoCampo é algo tanxible en cada unha das páxinas desta pequena alfaia. Por elas circulan, como viña sendo norma na súa anterior obra publicada, trazos dunha escrita única orientada á revitalización, feita desde a naturalidade e precisión dun ourive, dos recursos técnicos e dos asuntos propios da narración oral que soubo verter con orixinalidade no relato literario e na liña dos grandes narradores galegos e non só. Abonda, por outra parte, calquera páxina de calquera conto para confirmar a brillantez do rexistro lingüístico adoptado a exhibirse aquí e acolá, revelando a cerna dos relatos de orixe popular como se reflicten nos que afondan na percepción do medo ou aqueloutros beirados ao ámbito do marabilloso, alén dos que teñen unha fasquía máis didáctica. Contos de obxectos volve confirmar, ao meu ver, o magnetismo que encerraba a súa palabra: a dun verdadeiro mestre do relato.