A escritora, que vén de publicar o segundo volume das súas particulares memorias, fala da nostalxia de botar a vista atrás. Empezou a escribir sobre a súa vida tras estar nun psiquiátrico: «Alí tes moito tempo para pensar, observar? e, para matar o tempo, comecei a escribir un diario».
12 ago 2022 . Actualizado a las 18:55 h.A memoria ten un xeito peculiar de operar. Ás veces un recordo de hai anos pode pillarnos desprevidos e, coma se fose un destello, iluminar o presente coa nitidez do pasado. Úrsula Heinze (Colonia, 1941) recupera un feixe de lembranzas desordenadas en Flashes II, a segunda parte da historia da súa vida e o libro co que, asegura, pon punto final a unha longa carreira dedicada ás letras galegas. A última viaxe que nos regala é unha escolma de momentos contados con ironía, sen reservas e en pequenas doses. «Digamos que é unha nova maneira de escribir e tamén de ler. Colles o libro, les dúas ou tres historias e podes parar cando queiras. Non é coma unha novela longa, que tes que collela con ganas e se a aparcas un día xa non recordas o que leras… Son pequenas historias, a historia da miña vida», subliña.
—Que fixo que pasase de escribir ficción a escribir sobre a súa vida?
—Foi despois da miña estancia nun centro psiquiátrico no 2014. Alí tes moito tempo para pensar, observar… e, para matar o tempo, comecei a escribir un diario sobre o que me estaba a acontecer. Escribín todos os días e ao final acabou facéndose un libro: E os domingos, un croissant. Despois diso díxenme: debería facer algo con todo o que me pasou na vida.
—E fixo, sen dúbida, algo singular, como unha colección de recordos curtos.
—O curioso foi cando o mandei á editorial e o imprimiron todo seguido, coma se fose unha novela. Tiven que dicir: «Non, que cada historia é independente, vai nun folio distinto!». Claro, así gastaban máis papel, pero, se non, non tiña sentido!
—Como se sente visitando o pasado para rescatar a súa historia?
—Eu agora xa teño unha idade e non me espera nada novo. Por enfermidade non podo viaxar, algo que me dá moita tristeza porque os impulsos e as ideas para escribir sempre as saquei das viaxes, do que me pasou, da xente que coñecín… e iso acabouse. Entón tiña que buscar outra maneira de escribir e xa só me quedaba botar a vista atrás. Ademais, agora tamén podo permitirme o luxo de falar da miña propia vida, algo que antes non me atrevería a facer.
—O de botar a vista atrás ás veces é como abrir unha caixa de Pandora...
—Cando me propuxen escribir estes libros, empecei a buscar na miña cabeza o que me pasara de nena, de adolescente... Recordei, por exemplo, os meus primeiros días na escola primaria en Alemaña ou o que sucedeu co meu profesor de piano... Hoxe fálase moito de que as nenas teñen que ter coidado porque abusan delas. Daquela non se falaba tanto, pero a min cando empezou a acariciarme daquel xeito... Conteino na casa e non volvín.
—Non sente que un recorda mellor as cousas que pasaron hai 20 anos que o que pasou onte?
—Non te creas, mellor non, pero ás veces si que as recordas con máis cariño e cun pouco de tristeza porque esa época da vida xa pasou. E iso que eu non podo queixarme de nada. Tiven unha vida fácil, moi protexida polos meus pais. De nena sufría moito de asma e cando me mollaba un pouco as trenzas xa empezaba a tusir e a respirar mal. Así que eles protexíanme moito.
—Di que as viaxes sempre foron fonte de inspiración para os seus libros. Recorda algunha en particular?
—Non podo elixir unha. Todas foron especiais e tiñan cousas boas e menos boas. Moitas foron complicadas, con moitas horas de aeroporto. As viaxes á antiga Iugoslavia, por exemplo, eran moi difíciles. Dende Santiago tiña que ir a Barcelona, de aí a Múnic, a Viena, a Croacia… Pero, en xeral, viaxar é algo moi bonito. E o máis bonito de todo é cando sentes que te queren, que os que te reciben se alegran. Gardo un moi bo recordo dos congresos literarios internacionais aos que fun, alí a xente recibíame sempre con moito cariño.
—Un deixa pegada alá por onde vai…
—Si, eu sentíame sempre coma na casa. E todo iso fíxome esquecer a situación que vivo aquí en Galicia.
—E que sente en Galicia?
—Aquí sinto que non me reciben con esa alegría, nin preguntan tanto polos meus libros. E iso que eu escribo en galego e fóra é máis difícil que se interesen, pero, aínda así, interésanse.
—Dende que publicou o libro, dixo que non quería volver escribir. Non vai haber entón un «Flashes III»?
—Non, nin Flashes III nin outro libro máis. Iso xa se acabou. En parte porque non podo xa sentarme e concentrarme o suficiente, e tamén pola decepción que sinto ao publicar os meus libros aquí: non tiveron un gran éxito, non os atopas en catálogos, en feiras... É coma que non existo. Eu non deixei de escribir en corenta anos, pero agora, despois de setenta libros, xa non teño ganas e vou parar.
—Como despedida, acabar facendo memoria non é un mal final...
—Non o é, quedei satisfeita publicando a miña historia.