Os recreativos. Máquinas de arcade, pinballs, un par de futbolíns. Eu nunca xogaba. Exercía de observador radical, militaba nun grupo de coristas —torpes expatriados— que se conformaban con vivir emocións vicarias, con amorearse ao redor dun experto en pasar pantallas do Mortal Kombat e aplaudirlle as proezas. Pero o meu fracaso era maior. Facía que me interesaba o xogo cando, en realidade, estaba a outra cousa. Aínda me pregunto cara a que lugar sopraba o meu vento. Sentíame lonxe de toda exaltación, daquela épica pilotada por uns peritos nas máquinas aos que non envexaba en segredo, coma o resto de espectadores. Eles, os que miraban, devecían por ser alguén no combate a morte. Eu non. O meu era escenificar que aquilo me atinxía para non excluírme. E padecer coa idea de que algunha vez se descubrise que actuaba coma un infiltrado, extremo que me obrigaría ao escarnio de ter que botar unha partida demostrando que nin os mandos sabía coller. «O único xeito de soportar a adversidade é interpretándoa», ensina Elias Canetti.
Comecei a escribir no túnel da adolescencia —unha poesía atroz, claro— co ánimo de interpretar as adversidades dunha idade que me parecía imposible de escalar. Para facerlle fronte a ese tipo de estrañamentos que me asaltaban os sábados pola tarde, cando a vida sucedía diante dun futbolín e eu berraba os goles dos outros coma un mal comediante. Aínda conservo, e bastante intacta, a sensación de que descoñezo as claves. De que non entendo os códigos, de que hai algo no gran xogo que me empurra a quedar na beira, facendo que estou pero sen estar, igual que cando asistía a aquelas partidas do Mortal Kombat dende o meu arquipélago antártico. Andan os amigos de hoxe metidos noutros salóns recreativos: vendo medrar os fillos, atendendo os maiores, deixando as enerxías no traballo; fuxindo da depresión, regalándome alegrías, rindo dos seus medos como Ignatius Farray. Admíroos. Tento seguir a súa estela, tento vencer o estrañamento do observador. Tento saír do glacial e vivir conforme a unha épica que non me resulte allea. Á Antártida chegaron uns versos de Celso Emilio Ferreiro: «Dende o fondo da noite estrelecida, / pedindo amor, pregando fe de vida / pra ser eternamente alma da terra». Escribiunos en Caracas. Soñaba con Celanova e parecía Salvador Allende. Eu sigo estando a esa cousa que non sei que é. Informarei cando a descubra.