Grande Amore vén de publicar novo álbum, «II», un disco máis opresivo, cru e escuro no que, entre a vertixe dos «beats», afonda nos seus demos persoais e xeracionais
16 sep 2023 . Actualizado a las 21:52 h.Hai cousas marabillosas que pasan —por sorte, haberá que dicir— sen lóxica que as xustifiquen nin indicios que as prevexan. O que lle aconteceu a Grande Amore encaixa nesa categoría. Ninguén —«nin eu mesmo nos meus mellores soños», confesa Nuno Pico (O Valadouro, 1995)— podía imaxinar o que sucedeu á publicación do seu primeiro disco, no 2021. Non o tiña todo ao seu favor, nin moito menos. Presentábase cunha colección de cancións de corte post-punk, electrónicas e industriais, cantadas —ou se cadra berradas— dun xeito cando menos persoal. Pero, e aí está a maxia e a marabilla. O público acolleunas dun xeito excepcional e hoxe Grande Amore é un referente incuestionable da música actual que se está a facer en Galicia.
Dous anos despois, Nuno Pico enfróntase de novo á incerteza de como recibirá o público a súa proposta. Aínda que desta volta conta con varios elementos ao seu favor. O público xa ten unha idea bastante clara do que pode atopar e, por enriba, moitas das cancións de II (Ernie Records) —co título non toleou— xa levan tempo testadas nos directos, e funcionan. Aínda así, recoñece Nuno, esa certa angustia sempre existe. «Hai días que escoito o disco e penso isto é unha merda, non lle vai gustar a ninguén. E outros no que me parece que é boísimo».
—Dalgún xeito poderiamos dicir que este é un novo disco vello.
—Talmente. Rematei de gravalo na Semana Santa do 2022. Pero era tal a tolería de concertos que tiñamos que preferimos deixalo para a primavera do 2023. E este ano pasounos un pouco o mesmo.
—Representa ao Grande Amore de hoxe en día?
—A ver, está claro que se gravase este disco hoxe, seguro que habería cousas que cambiaría. Pero é que se o gravara hoxe e me fas esta pregunta mañá, tamén che diría que cambiaría cousas. Pero si, é un disco que me representa e co que me identifico moito.
—É un disco máis opresivo, máis áspero, máis cru.
—Si, é un disco máis escuro. Cando o gravei estaba escoitando música máis escura e máis cañeira. Black metal e cousas así. E en canto ás letras, ten en conta que están escritas xusto ao rematar a pandemia.
—As palabras que máis se repiten son «inverno», «chuvia», «noite» e «morte».
—Son un un pouco as miñas tolemias de sempre. Para min a música é un xeito de botalas fóra. Imaxínate como sería se cada vez que me atopase con alguén lle contase todas as miñas paranoias. É moito mellor convertelas en cancións e así liberarme delas. Porque xúroche que eu despois na miña vida cotiá non son así de agonías [ri].
—Musicalmente, as bases electrónicas teñen unha maior presenza, son máis complexas e soan moito máis poderosas.
—Si, niso ten moito que ver o feito de que agora sexamos tres. E tamén ten algo que ver con esa música que che dicía que escoitaba. A min, por exemplo, gústame moito o que facían Los Planetas, un grupo que me influenciou moito aínda que se cadra non se note. Facían cancións de letras angustiosas pero con moita caña.
—Agora sodes tres pero hai nada aínda eras ti só.
—Si. O último concerto que dei só foi no Surfin the Lérez do 2022. Paréceme incrible. Pero o proxecto gaña moito con María e con Clara. De feito, teño intención de incidir cada vez máis nesa vertente orgánica.
—O novo disco comeza cunha canción que se titula «Foi todo verdad». Aínda non o cres?
—Cústame. Ás veces aínda lle sigo dando voltas a todo iso. A semana pasada tocamos dous días en Canarias. E alí, a miles de quilómetros, había xente cantando as nosas cancións. Cando volvíamos no avión non podía parar de darlle voltas a iso.
—Sempre se di que é no segundo disco onde realmente se xoga todo un artista. Sentiches esa presión?
—Fun en todo momento consciente diso, pero non o sentín como unha presión. Se fixese o disco pensando niso seguramente tería feito un disco máis brando. E fixen todo o contrario. Fixen o que me saíu de dentro. Pero si que é certo que ás veces me agobio pensando que calquera día o que eu faga vaille deixar de gustar á xente.
—Non che incomoda a popularidade?
—Para nada. Incomodaríame perdela. A xente comigo é moi agarimosa.
—Es o mellor peor cantante do mundo?
—[Ri] Seguro que non. A min sempre me gustaron cantantes que ao mellor non cantan academicamente ben, pero que che transmiten todo. Para min Bon Scott é o mellor peor cantante do mundo.
—Que foi desa pena que ás veces tes?
—Aí segue. E penso que me vai acompañar sempre. Por moito que tivese unha acollida tan brutal, eu son moi inseguro. Comigo mesmo e co que fago.