Nuno Pico, de Grande Amore: «O meu organismo xera anticorpos contra a felicidade»

É Nuno Pico un mestre na alquimia do tormento. Poucas veces alguén ten convertido as súas angustias en algo tan fermoso sen o recurso ao malditismo. Grande Amore é a súa gran obra. Un monstro de tres cabezas —o propio Nuno, Mariagrep e Clara Redondo— que se rebela con igual furia contra os demos internos e contra os cantos de sereas que o seducen dende o exterior. A estas alturas, o fácil sería compracer. Pero a compracencia non vai con Grande Amore. «III» (Ernie Records), o seu terceiro disco é a mellor proba. Un álbum escuro, denso —deses que se mascan—, ruidoso, áspero, acedo, sobrecargado en distorsións e tamén en emocións. Un disco deses que oprimen no peito, que sobrecollen e, ao tempo, excitan. Cunhas letras que son dor e son trauma pero tamén son amor e humor. Grande Amore fixo por fin o disco que quería facer e Galicia celébrao.

­—Non llo pos fácil aos teus seguidores.

—Non, non. Pero é que eu non sei quen queda nese barco (ri). Xa é tan bizarro o rollo... O primeiro disco xa era tan estraño que dende aquela xogamos sen presión. Supoño que a xente que nos escoite xa agardará, de entrada, un pouco de caos.

—É o disco que querías facer?

—Si, eu tiña a idea de facer un disco moi distorsionado, ruidoso e duro de escoitar de primeiras. Quería que reflectise como soamos en directo dende que entrou Clara. Pero pasounos á inversa. Grazas ao traballo de Jacobo Naya [produtor do álbum], o disco quedounos moito mellor do que era o directo. Entón, agora tivemos que ensaiar como condenados para poñernos a altura do que supostamente era un reflexo dos concertos.

—Comparas a traxectoria de Grande Amore cun conto de Farruco sobre un tipo que está barrendo o deserto e non remata nunca. Por que?

—Ao mellor non se nota dende fóra, pero nós temos cada vez unha preocupación maior por facer o que facemos o mellor posible. Temos unhas capacidades técnicas —sobre todo eu— limitadas pero dentro diso dedicámoslle moitas horas a que o disco soase como queriamos e a preparar o directo. Ocorre que canto máis te preocupas por facelo ben, máis fallos atopas respecto ao que facías antes. Eu, por exemplo, cando estabamos no estudio preguntáballe a Jacobo «ti notas que mellorei cantando?». E el dicíame «moitísimo». Moitísimo? Entón, pero como cantaba eu antes? Dios mío, de onde partíamos! E pasábanos algo parecido coas guitarras.

—Se tan mal cantabas e tan mal tocabades, por que funcionou?

—Iso pregúntomo eu cada día. É un sen sentido. Supoño que cando saíu Grande Amore moita xente valorou non a execución en si senón o feito de estar facendo algo fresco e que era moi contrario a calquera outra cousa que se puidese escoitar.

—«III» é un disco moito máis roqueiro.

—É que a min foi a música que me marcou. Gústame o rap, o house..., moitas cousas. Pero o primeiro que me marcou fortemente foi AC/DC. Eu xa estaba un pouco canso de ser a revisión electrónica do rollo roqueiro. Quería meter guitarras de verdade e que ao público máis roqueiro lle entrase ben. E mira, con este disco leváronos a Rock FM. Mitiquísimo.

—Dende logo, é un álbum moi valente.

—Xa. É curioso, dáme pánico que á xente non lle guste pero, ao mesmo tempo, non estou disposto tampouco a facer ningunha concesión nin a cambiar nada del. Hai xente que vale para ter un proxecto máis mainstream. Eu non. A min gustaríame ser Aitana, pero facendo o que fago eu. Que sexa así de loco e, despois, se o escoitan oito millóns de persoas, xenial.

—Dis que para ti escribir as letras é o máis traumático e o menos divertido.

—Cen por cen. Aínda que, ao mesmo tempo, cando me sae unha letra que me gusta, jová, é das cousas máis gratificantes. Pero é que nas letras é onde me poño, incluso máis que na música, moi crítico comigo mesmo. É moi fácil que me acabe dando vergonza o que acabo de escribir, teño medo a caer en lugares comúns, a ser repetitivo, a non dicir nada, a pasarme de intenso ou a ser demasiado chabacano... De feito, as letras sempre as deixo para o final.

—Tes cancións das que te avergonzas?

—Si, si. A de Perdón por ser tan sexy... En que momento se me ocorreu a min escribir iso e cantala así? Sei que hai xente que é a que máis lle gusta do primeiro disco, pero eu non podo nin escoitala nin tocala.

—Por que dis nas notas de «Lonxe dos homes» que te sentes un inadaptado?

—A ver, eu non me sinto a persoa máis especial da historia. Non me gusta nada cando escoito iso de «nadie me entiende porque soy tan complejo, tengo tantas aristas...». Pero hai veces que si que penso de verdade que estoy muy loco. Estou sempre atormentado, inquieto, hipotetizando escenarios terribles... O bo da música é que acolle ese tipo de personalidades pero tamén penso «e o día de mañá, cando me teña que dedicar a outra cousa, que vou facer?».

—Moitas das túas cancións teñen unha compoñente como de arrepentimento. De que te sentes culpable?

—De todo en xeral. Sinto culpa de existir. Xúrocho. Sei valorar que levo xa moitos anos dedicándome á música, que foi sempre a miña paixón, pero parece que o meu cerebro, para no relaxarse e estar sempre alerta ten que pensar ao tempo «si, pero tamén estás torturado todo o día, indo dun lado para outro, pensando no que tes que poñer nas redes, nas entradas de non sei onde, tes que facer isto e o outro...». Como que me saturo de cargas para non dicir «veña, reláxate que está todo ben». Non, en ningún momento está todo ben. É algo que non o formulo abertamente pero si que actúo conforme a iso. E canto maior me fago, vai a peor.

—Non te permites estar tranquilo?

—Nin un minuto. A min o que me reconforta e tranquiliza é que haxa ruído constantemente. Presión. A Clara, por exemplo, gústalle moito a bossa nova. Eu non podo escoitar un minuto de bossa nova. Póñome fatal. Pero que loucura e esa? Ninguén vai berrar? Por favor, quitádeme iso e poñédeme a AC/DC.

—Que hai nese cuarto que hai dentro de ti, do que falas noutra canción?

—Nada. Está a escuras e sen decorar. Só hai humidade.

—Toda esa traxedia interna, de onde che vén? Como che di teu amigo Xaime, en que infernos estiveches?

—Tampouco en tantos. Ese é o asunto. Eu recoñezo que son moi esaxerado coas cousas que me pasan. Son moi sentido en todo. E, claro, iso axuda para escribir as letras pero non axuda no día a día.

—Hai algún ámbito persoal ou profesional no que sexas optimista?

—Creo que non. Pero teño claro que ese pesimismo e ese fatalismo xorde porque son consciente de que, estatisticamente, é moi estraño que eu poda levar a vida que levo. É moi raro que ti fagas un grupo así e que poidas dedicarte a isto e que haxa xente querendo verte. O máis probable era que sacase unha canción e non a escoitase ninguén. Digamos que o meu é un pesimismo agradecido. Pero ser consciente dese privilexio, en lugar de desfrutalo lévame a poñerme na situación contraria. Non o dou visto dende esa perspectiva relaxada de que «es que somos los putos amos». Que va! Eu penso «imos apertarlle todo o que sexamos capaces e deixar o legado máis grande que poidamos antes de que se dean conta de que somos uns impostores» (ri). É como se instintivamente o meu organismo xerara uns anticorpos á felicidade.

—Nacho Vegas dixo de ti que es punk, xenialidade e amor a partes iguais. Ti, que proporción lle asignas a cada unha?

—Punk sobre todo.

—Que che gustaría cambiar de ti mesmo?

—Supoño que nada, porque se realmente quixese cambiar algo porque supón un problema para min, penso que faría un esforzo por cambialo. Ás veces penso que si que me gustaría ter unha perspectiva máis relaxada e non levalo todo polo tremendo. Sobre todo porque sei que cando isto se acabe, lembrareime desta época e direi: «Buah, chaval! Si que estivo guai». Pero no propio momento, sempre se impón o malo. Gustaríame ser capaz diso que di a xente, de desfrutar do momento, e que eu non sei como se fai.

—O do «carpe diem» non vai contigo?

—Non, ho! Para min iso é o mal. Satanismo puro.

—E que queres conservar ata que morras?

—Pois un pouco tamén iso. Creo que hai unha parte no de ter medo ao destino que a hai que ter. Teño visto a grandes grupos que cando perden tensión e se relaxan, uf, eles seguro que viven mellor pero a obra reséntese.

—Agardabas máis do segundo disco?

—Eu era consciente de que o segundo, que era moito máis escuro, non ía ter o efecto do primeiro. Sei que a xente agardaba un disco de todo hits e topouse cun no que practicamente non había nin unha canción que tivese retrouso. Bastante ben funcionou. De feito foi co segundo co que empezamos a saír a tocar fóra.

—O que tamén cambiou substancialmente é o papel de María e de Clara.

—Non sempre estou atrapado na miseria (ri) e das poucas cousas das que me sinto orgulloso é de ter conseguido neste disco que xa non sexamos eu máis elas. E de que no directo xa non pareza un solista con banda detrás. Agora no escenario estamos os tres situados ao mesmo nivel. Agora, o que menos pinta no grupo son eu (ri).

—Elas son o teu contrapunto, as que equilibran a balanza?

—Que nos xutásemos os tres, que non eramos amigos de antes, parece que foi escrito na narrativa cósmica. É marabilloso porque si, elas supoñen un certo equilibrio para moitas cousas. Aínda que cada unha ten tamén as súas paranoias. Clara, por exemplo, no pode ver nada que suceda no fondo do mar e María sempre pensa que hai algo que está ardendo. Tremendo equipo.

---

---