Regístrate gratis y recibe en tu correo las principales noticias del día

Abraio pola natureza

Ramón Nicolás

FUGAS

Rosa Aneiros fotografada en Santiago, preto do pazo de Raxoi.
Rosa Aneiros fotografada en Santiago, preto do pazo de Raxoi. XOAN A. SOLER

11 abr 2025 . Actualizado a las 05:00 h.

Non se me ocorre outra síntese que sirva para definir esta novela como a de que grazas a ela transitamos pola constelación de luces que iluminan o abraio pola natureza e pola vida, pase o que pase: unha ollada pola condición humana e os seus interrogantes e, ao mesmo tempo, polos espazos naturais que nos rodean, engadiría que aínda por sorte. Convidarnos a percorrer ese ronsel, no que segue a existir un territorio para sorpresa e para que atopemos o insospeitado, sexa talvez a alma que latexa en A noite das cebolas, de Rosa Aneiros: finalista dos premios Follas Novas do Libro Galego na modalidade de narrativa.

Aneiros retorna —se que é algunha vez o abandonou no seu relevante corpus narrativo— ao universo do mar sobre o que en tantas ocasións, esta incluída, nos regala páxinas moi brillantes. É o seu mar algo máis que un pano de fondo; antes ben, deseña un ser vivo que brúa arredor dun faro, constituíndo a atmosfera que rodea as vivencias dun personaxe de fondo calado como é Abril Andrade, mais como o son tamén o tío Bastián ou Lisco. Nas luzadas dese faro reflíctense tanto aquelas experiencias que pintaron a súa infancia como as que o fan cando, por unha doenza irreversible, decide converterse nunha evocación e habitar aquel lugar. Un mar, con todo, que non é quen de facernos esquecer todo o que a terra deu ou aínda dá.

A novela, que inclúe un «breve tratado para o cultivo das cebolas» no que se conxuga unha mestura de experiencia vital e memoria, é quen de trasladarnos, nunha prosa suxestiva, a un mosaico composto por centos de teselas que, ás veces, constrúen preguntas e que, cando cómpre, se responden ou serven para explicar, por exemplo, o feitizo que exerce na protagonista A noite estrelada, de Van Gogh, depositado no MoMA de Nova York.

Aneiros consegue que nos introduzamos nun mundo no que conviven o abatemento coas derrotas mais tamén coas esperanzas. Estas páxinas desprenden un inequívoco recendo a optimismo, facéndonos reparar naqueles pequenos xestos ou detalles que a vida nos agasalla e cómpre valorar na xusta medida.