A vida sempre xoga á insatisfacción. Un deporte habitual. Estás agardando que suceda algo durante meses e resulta que cando ocorre, nada de trompetas de gloria. Só o baleiro. Un corte, unha transición groseira cara a ningures. O ruído dos segundos no tic-tac do reloxo da cociña, medrando na profundidade da noite. Unha vitoria efémera que pronto dá paso a un spleen viscoso, unha melancolía sen forma, un salvaxe apagamento. Pregúntaste entón con incredulidade: «E agora que?». Apenas unha coroación absurda, un reinado sen motivo, unha cúspide perplexa. Algunhas conquistas, por moi ansiadas que sexan, non terían que materializarse nunca. Só manterse aí, suspendidas no derradeiro aire da tarde, coma unha roupa fresca a piques de secar. Un día descobres que na proximidade do obxectivo cumprido habitan praceres superiores á recompensa do resultado. Curioso paradoxo. Un estadio lindeiro coa felicidade debe ser iso: tomar conciencia do gozo preliminar, mergullarse a pulmón libre nas augas da expectativa, permanecer aloxado no luxo asiático da posibilidade, deterse xusto no bordo das cousas, non caer na tentación de tomar a última curva. Rozalo todo coa punta dos dedos. Retraerse antes do desenlace, non alcanzar nada. Gobernarse na distancia. Vivir lonxe, pero mirar de preto. Escribiu Mário de Sá-Carneiro: «Eu não sou eu nem sou o outro, / sou qualquer coisa de intermédio: / pilar da ponte de tédio / que vai de mim para o outro». Rematei estes días unha novela. Ou iso creo, porque sempre podo refuxiarme de novo no consolo dos seus parágrafos. Quen sabe. Quizais desaparecer aí, nun bosque infinito de subordinadas ou perderme na sequidade do deserto que segue á conclusión dun capítulo. Puxen o punto final e sufrín o disparo dun kalashnikov no medio da caixa torácica. Máis nada. Un balazo metafísico, un duro recordatorio existencial.
Agora transito polo baleiro. Orfo de trama, lembrando a voluptuosidade perdida da inminencia, cando experimentaba o pracer do proceso e non o afrouxamento deste exilio. Abro as fiestras, fago a cama, preparo o almorzo. Escoito a radio. Poño unha lavadora, baixo ao súper. Escollo tomates e iogures. Todo coma un excombatente sen rumbo. «¿E por que escribe?”», preguntáronlle a Mario Vargas Llosa, alá por 1990. Respondeu: «Escribo porque son un desventurado. Escribo para combater a desventura». Aínda que se resista.