Verónica Codesal, segundo posto en Eurovisión 2003: «Se volvese ao festival sería cantando en galego»

Non hai ano que Verónica Codesal (Uccle, Bélxica, 1977) non pense en Eurovisión. Unha vez máis, a gala deste sábado vaille recordar unha experiencia difícil de esquecer: a súa participación no festival do ano 2003, en que quedou segunda a dous puntos de gañar. Daquela gañou Turquía e Beth participou por España.

A cantante belga, con nai e pai de Guitiriz e a cultura galega moi presente na súa vida, acudiu en representación de Bélxica e co grupo Urban Trad. Presentaron un tema nun idioma inventando coa idea de «que toda a xente puidese conectar coa canción, cada un como quixese», explica Verónica. Iso si, se dependese dela, hoxe a lingua escollida sería outra: «Se volvese a Eurovisión sería cantando en galego, sen dúbida»

A explicación ten que ver coas raíces da cantante, quen medrou e desenvolveu a súa carreira entre música tradicional. Xa con oito anos comezou coa pandeireta e o baile galego. Actualmente vive en Bruxelas, onde é profesora de ritmos do mundo para nenos de entre seis e dez anos, que cantan en galego, italiano e outras linguas. «Tocamos instrumentos como as cunchas e resúltalles moi divertido», di artista galego-belga.

Verónica tamén fai parte de conxuntos como Gaizka Project (un proxecto de distintos músicos que mesturan música galega, vasca e catalá) ou Ialma, un grupo de cantareiras localizado en Bruxelas e que ten xirado dentro e fóra do país belga. «Aquí ten moi boa acollida polo xeito de cantar e tocar. E para os belgas é moi emocionante saber que mantemos viva unha lingua que non se podía falar nunha época», comenta Verónica. «E cando actuamos en Galicia sorprende moito por sermos de Bélxica. E os nosos arranxos son distintos», engade. O último das cantareiras, titulado Camiño, fala precisamente da emigración e das súas raíces galegas.

A súa experiencia eurovisiva recórdaa con agarimo e algo de impresión pola dimensión do evento. «Non agardabamos quedar segundos e a dous puntiños de gañar. Era un grupo pequeniño que acababa de empezar e nun escenario onde sabes que te van ver millóns de persoas. E desde Galicia seguíronnos moito. Eu xa levaba uns cantos palcos e pensei que sería unha actuación máis, pero logo si que me puxen nerviosa», lembra a artista, quen mesmo pensou en berrar o Nunca Máis, polo Prestige, no momento da actuación.

E como sería hoxe? Pois Verónica cre que moi diferente: «Cando vexo todo o que hai agora coas redes... non sei se repetiría. Agora é distinto e estás moi exposta no persoal. Ves todo o que se dixo de Chanel e digo ‘‘pobre'', pero aínda así repetiría con orgullo». E faríao cunha proposta en clave galega, como a que case levan as Tanxugueiras. «Cando as vin no Benidorm Fest volvín vivir o do 2003. Moitos nervios e a pel de galiña, pero ao final non puido ser. Aínda que agora enchen escenarios e iso é moi bo».

E a falta das Tanxugueiras, Verónica recoñece que aínda non ten lista de favoritos para a gala deste sábado. Na súa casa ese traballo faino outra persoa: o seu fillo Aldán, de 13 anos. «Eu estou menos ao tanto, aínda que desde que participei xa é unha tradición seguir a gala. A lista faina o meu fillo, que desde que sabe que a súa nai foi a Eurovisión non perde unha». E ademais de ser un fan eurovisivo, Aldán continúa coa tradición que aprendeu na casa e, segundo conta orgullosa a súa nai, «xa canta en galego».

---

---

---