O actor galego, aboado desde a infancia, confesa que no equipo de Fariña o celtismo é minoría e que sabe que Iago Aspas é seguidor da exitosa serie
12 abr 2018 . Actualizado a las 09:46 h.Conta Antonio Durán, Morris (Vigo, 1959), que o cheiro de Balaídos e a música que soa no municipal vigués transpórtano cada quince días á súa infancia. Porque o recoñecido actor galego, agora de plena actualidade polo éxito da serie Fariña, non perde un partido do Celta, co que mantén un idilio que comezou cando un familiar o fixo socio sendo un neno. Árbitro habitual do Derbi dos artistiñas, asegura que pese a pitar en ocasións cun pantalón do Celta, é imparcial: «Móntanme uns cristos de cojones, pero é que son moi malos!», confesa.
-¿De onde lle vén esa paixón polo Celta coa que tanto se lle identifica?
-Meu pai era do Celta, pero non ía ao campo porque era demasiado caro. Son de Vigo de toda a vida, do barrio de Teis, e alí tiña un familiar que era socio e si que me levaba a Balaídos, a Río. Hai moitos anos, ¡tantos que era socio infantil! E xa me quedou a afección.
-¿Seguiu sendo socio desde aquela?
-Debo admitir que pasei unha etapa destas de militancia política e o fútbol estaba considerado «el opio del pueblo». Seguía sendo celtista e futboleiro, pero non me atrevía a dicilo e deixei de ser aboado un tempo. Logo volvín e sigo sendo. A etapa máis activa foron os cinco anos de Segunda, non faltei ningún domingo.
-¿E iso de ser máis activo en Segunda ao contrario do habitual?
-¡Atráenme as desgrazas! É cando máis falta fai. O que si, que pasei a Tribuna, porque xa me xunto con xente maior, menos xaleo e menos bombo. Eu son máis celtista ata a médula ca futboleiro, non me paro coa selección nin con outros equipos, só co Celta. Ata fixen socia ao nacer a Daniela, neta da que foi a miña compañeira, Emma, e de Antón Reixa. Cando fun non o daba explicado ben e ao verme a min, dicirlles que a nena vivía na Coruña e que non era miña neta pensaron que era unha cámara oculta.
«Hoxe en día na vida é difícil xuntar tres persoas cun obxectivo común. Ocorre en Balaídos e é incrible abrazarte co do lado»
-¿E dos que sofren cunha derrota ou un descenso ou lévao ben?
-¡Si, si, pásoo moi mal! O ano que nos mantivemos en Primeira cunha chiripa de cojones, a permanencia do 4 %, no último córner lembro que estaba no baño de Tribuna cos oídos tapados. Cando considerei oportuno saín con medo, escoitei risas e xa vin que a cousa rematara ben. Desde pequeno teño a sensación de que o campo cheira igual, a música coa Roda soando tampouco cambiou moito e é como experimentar o mesmo ca na infancia. Socioloxicamente, como actor, quedo pasmado mirando á xente, vendo as reaccións. Hoxe en día é difícil en calquera ámbito da vida coincidir tres persoas cun obxectivo común, e en Balaídos, durante hora e media, son moitísimas máis e ocorre así, abrázaste co do lado. É un feito incrible. ¡Pero pasas moitos nervios!
-¿Que pasa se lle coincide un partido cun compromiso laboral e non pode asistir ou velo?
-Lémbrome a finais dos 90, nun espectáculo con catro obras de Valle-Inclán, metíanme nunha plataforma con rodas nun escudo. Facíamolo os domingos e o técnico que me metía, Salvador, un tipo encantador, cantábame o resultado. Aademais, era moi gracioso, cun defecto que ten ao pronunciar o ce. ¡Eu tíñallo prohibido! Dicíalle: ‘Se gañamos, dimo, pero se non, non, que entrando en escea acabando de saber que imos perdendo vou de puto cu’.
-Conta Carlos Blanco que ten rexeitado algunha actuación por coincidir cun partido sinalado. ¿Ten algunha experiencia similar?
-Eu a tanto non cheguei, non tiven tampouco a oportunidade. O que si que algunha cousa de dobraxe pola semana, cando coincidía dun partido de UEFA, si que teño dito que esa tarde estaba ocupado.
«Sei que Iago Aspas segue Fariña»
-¿Tocoulle interpretar algunha vez a un personaxe deportivista?
-Non, pero si que recordo na época de presentador de Inocente, Inocente, unha broma a Bebeto e Mauro Silva e logo estar con eles. Tamén con Manqui -Manuel Manquiña- cando estabamos con A ver que vai ser isto recordo que faciamos sketches de Baltazar con aquel rollo dos atletas de Cristo. Presentábamolo sempre como «va a saltar» (risas).
-¿E con xogadores do Celta ten coincidido nalgún proxecto?
-Hugo Mallo e Aspas téñenme mandado algunha mensaxe, sei que Iago segue Fariña. Ademais son amigo de Juan Fernández, extremo que é veciño meu, e de Javier Maté, que nos descojonamos xuntos cada vez que nos vemos, un tipo marchosísimo que podería ser un dos representantes da movida viguesa.
-¿Como xurdiu iso de ser ábitro do Derbi dos artistiñas en vez de xogar do lado celeste?
-Claramente, pola miña forma física. Ao comezo preguntábanme de que xogaba e a resposta era que de nada, que con dúas hernias de disco como moito pegaba tres carreiras. Por iso mesmo xa dixemos que non había fóras de xogo, pero reclámanmos igual. ¡Os deportivistas móntanme cada cristo! Eu son imparcial, ¡o que pasa é que son moi malos e uns quejicas de cojones! Antes, polo frío, levaba debaixo un pantalón de chándal do Celta. Dicíanme que como tiña os collóns de pitar con el posto e tíveno que quitar (risas).
-Dá a impresión de que o pasan en grande, ¿non é así?
-Completamente. Imos comer, logo xogamos e despois imos ao campo os trinta xuntos. ¡Entran uns nervios! Pero é bonito, converteuse nunha cita na que nos vemos actores, presentadores e é caralludo, unha sensación cojonuda.
«Nos tempos do Súper Dépor gravaba na Coruña e cantábanme: ‘Al Celta, en abril, lo vemos contra el Fabril’. Eu calaba. Non lles desexo o descenso»
-Ao longo da súa vida, ¿como viviu vostede a rivalidade co Deportivo?
-De neno teño ido a Riazor e recordo camiñar os dun equipo por unha aceira e os outros pola de enfronte, saudándonos con pique, pero ben. Logo viñeron uns anos horribles, espantosos, con enfrontamentos radicais. No fútbol hai moitos radicais, eu tamén podo selo, pero cando ves radicais violentos e no medio de nenos pequenos, asústaste. Non pode ser así, pero agora corren bos tempos. Eu non lles desexo que baixen a Segunda, aínda que si que mordan un pouco o polvo como nos ten pasado a nós (ri). Recoñezo que na época do SúperDepor era o primeiro que non abría a boca. Recordo gravar na Coruña e que me cantaran «al Celta en abril lo vemos contra el Fabril». Eu calaba e ao carallo.
-Tamén tivo unha aparición estelar en Balaídos.
-Si, tamén co A ver que vai ser isto. Chichi Campos arranxou para que Manquiña e máis eu saltásemos ao campo cos nosos traxes de gala, vestidos con cores moi chamativas. Percorremos a banda saudando e recibindo aplausos coma se fosemos estrelas. Ese día estaba alí Siniestro Total e logo contáronnos que na grada todo o mundo se preguntaba quen carallo eran aqueles tipos. De aí sacamos unha careta para o programa.
O éxito de Fariña
-En Fariña, a serie coa que triunfa agora, houbo algunha referencia moi soada ao celtismo. ¿Algún guionista afeccionado?
-Pois a verdade é que son de Madrid e Nacho Carretero, o autor do libro, é deportivista e xogou o último derbi dos artistiñas. ¡En Fariña en realidade son do Cambados, que é o que toca! No equipo somos minoría. Estamos Carlos Blanco, Alfonso Agra, Adrián Riós, que é primo de Aspas e máis eu. A maioría dos pesos pesados son deportivistas.
-¿E que tal o levan na rodaxe?
-Sempre están co mesmo rollo das copas. Eu dígolles que as nosas copas son de cristal porque sabemos vivir de día e máis de noite, por iso somos Vigo. ¡Que trofeos nin que hostias! E nesas andamos.
«Fariña é un regalazo, una lotería colectiva que nos tocou»
-Fútbol á marxe, ¿como se vive un éxito de tal magnitude?
-Desfrutando moito sen pensar no día de mañá. É coma se tocase a lotería un pouco colectivamente. Con ese sentimento estraño de que levas tantos anos e escoitas iso de «grandes descoñecidos» (falando dos actores da serie). Pero así é a vida, e chega este éxito cunha serie baseada nun libro que alguén escribiu con personaxes que xa todos coñeciamos. Eu tiña 20 anos cando a Operación Nécora.
-¿Podía esperar unha resposta así por parte do público?
-Esperaba que tivese boa crítica e sabía que en Galicia si que se ía ver. A partir de aí, non o tiña claro. É unha serie máis sucia, con menos historia de amor, caras descoñecidas. É a crónica de dez anos da historia de Galicia, cun reparto de aquí, coidando o acento, escoitando grupos da terra como Siniestro Total, Los Cafres, Los Resentidos... Que con 58 anos chegue esta historia que viviches sendo novo e que teña o éxito que ten é un regalazo.
-¿Haberá máis?
-Está todo gravado, rematamos a finais de novembro, e non teño ningunha noticia. Sei que Bambú e Atresmedia están moi contentos, e toda a industria, porque isto abre portas. É tal fenómeno que non sei que pode pasar ou por onde pode ir a cousa: igual nos din de gravar máis, faise unha película... Non sei nada, só que quedan catro capítulos por emitirse e o último, co xuízo, é espectacular.
