As páxinas de calquera xornal reflicten a complexidade da vida, as súas zonas de luz e sombra, os seus ritmos, o entrecruzamento da vida e a morte. Estes días puidemos asistir a través das páxinas ao buligar do San Froilán, ao tempo que á morte silenciosa, en tráxico illamento, do pintor Alfredo Rodríguez Labajjo Grandío.
A morte de Labajjo ten todos os compoñentes escabrosos e impactantes deste tipo de noticias: polas circunstancias e pola condición de persoa cunha faceta artística coñecida. Pois nesta coincidencia aparentemente caprichosa de novas de diverso signo na cuberta dun xornal semella ás veces agocharse un significado oculto. Ao tempo que liamos arrepiados como fora atopado o cadáver de Labajjo, informabámonos do programa Apego do Concello para a promoción do idioma e a súa presentación no marco do San Froilán miúdo, precisándose que o 23,9 % da poboación entre 5 e 14 anos non sabe expresarse no idioma propio.
A folla dese xornal seméllame falar, baixo a tona aparente de temas tan dispares, do mesmo: da perda. Sabendo que todo tempo histórico é de mudanza e que esta non se rexe por un vector que a leve teleoloxicamente nin cara ao progreso nin cara á apocalipse, é inevitable en Galicia sentir o proído do que se nos vai. Abrazamos coma posuídos a modernidade, e abandonamos no camiño o rural, unha sociedade cohesionada, unha lingua propia. Deixamos que o noso e nós mesmos se perda, nun xesto autodestrutivo que só pode explicarse desde o autoodio. Fáltanos apego a nós mesmos como pobo, que nos pode levar á desaparición, con todo o noso, coma Labajjo, comesto polas feras.