O cinco de agosto de 1962 morría Marilyn Monroe. Trinta e cinco anos despois, no mesmo mes de agosto, o destino xogaba á repetición coa morte, tamén aos 36 anos, de Lady Di nunha ponte sobre o Sena. En verán apagáronse as voces de Jim Morrison, Amy Winehouse, Jimi Hendrix ou Elvis Presley. E, entre nós, tamén a de Rosalía de Castro se extinguiu un 15 de xullo, na plenitude da estación.
Malia que o outono ou o inverno, cando menos na simboloxía existencial, son máis propicios para que a despedida definitiva se revista da aparencia dun esvaecemento plácido, o verán, coa súa carga de plenitude e vitalidade (ou de erotismo, non en van a Sonata de estío é a máis tórrida das 4 sonatas de Valle-Inclán), potencia o dramatismo desas vidas truncadas en plenitude, como estouridos de estrelas que escollen marcharse coas Perseidas.
Unha noite de verán de hai xa bastantes anos vin De súpeto, o último verán, dirixida en 1959 por Joseph L. Mankiewicz e baseada nun texto dramático de Tennessee Williams. Magnífico, intelixente e turbio, este filme afúndenos nos abismos máis escuros da natureza humana. Foi calificado de “poético e incómodo”; díxose que expresaba que todos somos, simultaneamente, anxo e demo. Mocidade e morte, beleza e horror únense nesta película inesquecible que non quero volver a ver. Lembro a miña reacción: cheguei a sentir enfado; mais, ao mesmo tempo, non puiden deixar de vela, porque tamén sentía a fascinación de asomarme ao abismo dunha verdade incómoda. En todas esas contradicións e tensións agóchase algo da natureza do verán e da propia vida humana, luminosa e feble, fascinante e continxente, lúcida e tráxica.
Un 31 de xullo estrelouse no mar o avión de Saint-Éxupery, como se fose buscar esa estrela á que marchara, desde un deserto cheo de sol, o seu pequeno amigo de cabelo dourado. Somos, certamente, a suma dos nosos veráns.