Cando varias novas, aparentemente inconexas, mais con fortes similitudes, nos chegan de aquí e de acolá, semella que o mundo nos quere dicir algo. A min, aconteceume ao ler a noticia dun home que se ausentou dunha residencia de anciáns para ir, sen roupa de abrigo, na procura da súa casa. Este suceso replica o doutros dous vellos (con parkinson el, con alzheimer ela) que fuxiron dun lugar análogo xuntos, coa idea de volveren aos seus fogares.
En ambos os dous casos, os protagonistas foron localizados indemnes e optouse por reintegralos á residencia da que fuxiran, o que a prensa cualifica explicitamente como «final feliz». Mais todos coñecemos o dobre sentido que pode acadar esta expresión, que neste caso mesmo parece usada de xeito irónico e, como mínimo, debería facernos cuestionar o trato paternalista e condescendente que outorgamos como sociedade aos nosos maiores. Aquí houbo unha serie de cambios sociolóxicos (desexables e necesarios) que desartellaron o tradicional sistema de coidado dos máis vellos, unha función que recaía enteira e inxustamente sobre as mulleres, imposibilitadas nesa escravitude de desenvolver unha vida laboral digna. Mais coido que urxe procurarmos formas de coidado axustadas aos novos tempos e que estas non poden pasar polo desarraigo nesa especie de internado do que ninguén sae excepto para ir á tumba.
Quen decide o que é bo para o outro? Quen determina en que punto unha persoa non se vale por si mesma e é preferible que ingrese nunha institución? Onde queda a nosa liberdade, a nosa dignidade? O relato de como foron atopados e devoltos semellaría máis axeitado se falásemos de delincuentes escapados da cadea. Temo que para eles non foi un «final feliz», senón un intento fracasado de recuperaren a liberdade e as raíces das súas vidas. A súa fuxida non foi inútil. Non conseguiron o que procuraban; pero si transmitirnos unha mensaxe que non podemos ignorar: se non evolucionamos como sociedade está claro o que nos agarda. Un final ruín.