Pouco despois de sabermos que Manolo Rivas viña de gañar o Premio Nacional das Letras Españolas, ocorreu un deses acontecementos que o eclipsan todo e durante a última semana case non quedou oco ou atención para algo que non fose Valencia. Os sucesos son estarrecedores, iso é evidente, e semella claro que todos e tamos dispostos a evitar que se volvan repetir. Mais, cando pasen uns meses, seguiremos no mesmo punto e a nosa memoria a curto prazo fará que xa non esteamos dispostos a asumirmos os custos da prevención.
Porque sabemos que o que pasou volverá pasar: ocorreu no 57, en Valencia; no 62, en Barcelona, e no 73, en Murcia. E iso só por citar algúns exemplos. E agora, con augas máis quentes nos mares, ocorrerá arreo e con meirande intensidade. Cómpre extremarmos as precaucións e limitarmos as zonas nas que se constrúe. E cómpre, de feito, non facelo en zonas anegables ou de escorrentío. Cómpre arriscarnos a dar avisos que logo poidan quedar en nada, ou en moito menos do que se pensaba, e asumirmos as molestias da conciliación e as perdas económicas que poidan xerarse. Pero, mesmo se estamos dispostos a irmos por ese vieiro, canto tardaría en activarse o efecto «que vén o lobo»? Como serían de duras as crít cas cando, por segunda ou terceira vez, se suspendese a actividade «para nada»? Porque a meteoroloxía non é unha ciencia exacta.
E coido que fai falta, tamén, termos en conta a linguaxe. Dina, ou Dana, é un nome suave, de aparencia inofensiva. Aquí fálannos, dende hain uns anos, de «cicloxénese explosiva», que mete moito máis medo. E iso que tradicionalmente o resolviamos con temporal ou borrasca. Claro que, se á xente da Mariña lle amentan a «galerna», a cousa xa se pon seria. Pois teño para min que para a xente do Levante «gota fría» ten outras connotacións e outro significado. Garda a memoria colectiva doutras desfeitas. Dina -ou Dana- semella unha amiga á que convidariamos a tomar o té.