Hai uns días despedimos a Bernardino Graña. Despedímolo como el quixo ser despedido: nun acto cívico que se converteu en canto á amizade e á poesía, coa evocación dos que o coñeceron e compartiron moitas páxinas da súa vida. Alí estaba, connosco, o neno que foi un día, Dinito, na lembranza de quen compartiu con el pupitre e mocidade e que hoxe, desde unha madurez marabillosa, fala daquel ao que coñeceu como amigo, o Suso, don Xesús Alonso Montero, un dos nomes que evocan aquel tempo, só uns anos máis vello ca Bernardino, quen o despediu con palabras emocionadas e emocionantes.
E así tantos e tantos outros, compañeiros, amigos ao longo do camiño, alumnos, coma Anxo Angueira, que fixo unha semblanza do profesor Bernardino, ese que, cando estaba nas aulas, seguía sendo poeta. Tamén en terras lucenses deixou Bernardino a pegada das súas clases, dos meses pasados no instituto de Sarria.
Un escritor, un poeta, non morre enteiramente. Así o sinalou Víctor Freixanes. A súa ollada, as súas palabras, a cadencia harmoniosa dos seus versos permanecen para sempre. As súas verbas están enchoupadas do mar do Morrazo, ese manto no que repousaron os seus ollos nos derradeiros anos de vida. E, neste intre que toca despedilo, resoa inevitablemente o verso que el mesmo escribiu para esta hora. "Como hei vivir mañá sen a luz túa?" Un poema que volve a nós coa música que lle puxo Suso Vaamonde, aló onde a confluencia das dúas artes fire coa súa beleza.
O poeta quixo que os asistentes levásemos connosco as flores. Quixo vir, de xeito simbólico, a través deste tributo fúnebre, a esta última cita. Máis ca a tristeza dun enterramento, o acto tivo a dimensión dunha homenaxe, convocados pola propia poesía. E o aire impregnouse do mar e os seus versos graváronse para sempre na memoria colectiva.