MANUEL RIVAS
01 jul 2000 . Actualizado a las 07:00 h.Nunha memorable intervención parlamentaria, o neófito Winston Churchill puxo no seu sitio ao veterano Lloyd George: «En lugar de facer un violento discurso sen retirar a súa enmenda, mellor lle sería retirar a enmenda sen facer un violento discurso». Manuel Fraga non enmenda as súas anteriores declaracións. Responde aos seus críticos, entre os que me atopo, cun violento speech. Porque, para min, violento é que un presidente elixido en democracia faga semellante regate en falso, propio dos manuais de propaganda no tempo da guerra fría, proxectando unha terrible sombra de dúbida sobre aqueles que exercen as elementais liberdades de pensamento e expresión. ¿Por que sempre intenta atemorizar e demonizar aos que lle levan a contraria en lugar de intentar establecer un mínimo de confianza, iso que os clásicos demócratas chamaron a confianza básica? Non é a unha persoa particular a quen vai dirixido ese escrito que lle provoca a risa. Vostede é presidente de Galicia. Ten unha grande responsabilidade nas palabras, porque implican ao país que representa. Comprometen o seu prestixio, o nome de Galicia. No caso do proceso xudicial contra Pinochet, fixo esas declaracións no curso dunha viaxe oficial. A propia Corte chilena vén de abrir o xulgamento dos crimes da chamada caravana da morte. Algúns protagonistas contan agora as atrocidades cometidas no Estadio Nacional. ¿Recorda como a policía do réxime perseguiu e matou no exilio ao honorable xeneral Carlos Prats e ao demócrata-cristiá Letelier? ¿Pode dicir un presidente de Galicia que estes crimes contra a humanidade só atinxen ou preocupan á ultraesquerda? O menos que se podía pedir en Chile, mesmo desde o pragmatismo dos negocios, era a confianza na xustiza... Ou o silencio. Pero non o apoio a unha facción. A postura pública que vostede mantivo foi, como mínimo, un aceno inamistoso para a maioría dos chilenos. E para as víctimas. Porque os mortos tamén sinten. Desmarcarse dese discurso non é un asunto político máis. É unha esixencia moral, unha obriga da conciencia. Así o vexo eu, como nos outros casos aos que nos referimos no escrito. É como o vexo no caso do terrorismo. A mestura entre crime e política é sempre noxenta. Para min ETA pertence ao campo da inhumanidade. Na medida que asasinan, son os meus inimigos e identifícome con cada unha das víctimas, cos ameazados, cos que teñen que medir as súas palabras por medo aos matóns de turno. Nese sentido, o meu partido é o de Miguel Ángel Blanco, Fernando Buesa ou López Lacalle. Pero non fixo falta que vostede fixera ningunha insinuación para que eu sentira iso. Aprendino de neno, nos brazos da nai. Por certo. Envexo moito o seu sentido do humor. A min isto ponme bastante triste. Na BBC, cando lle pediron que lera o seu poema favorito, Margaret Thatcher tivo un detalle persoal. E recitou: «Oh, Lord!, teach me to learn that occasionally i make mistakes». En traducción libre: «Ouh, Señor! Faime ver que ás veces meto o zoco».