XOSÉ CARLOS CANEIRO BARCO DE PIRATAS
23 dic 2000 . Actualizado a las 06:00 h.Non serei eu quen diga que te equivocas. Pero si, equivócaste. E despois de tal aseveración, irrevocable, afirmarei que estou contigo. Que tamén querería pasar o día pechado no cuarto, escoitando un disco de Ella Fitzgerald ou do trío Calavera, eses que cantan os boleros que nunca aprendín a bailar. Ou ler poemas de Neruda mentres penso no primeiro amor, no primeiro libro, na primeira vez que este oficio (o oficio de vivir) abriu diante de min os seus labios de gozo. Pero mira, non vou facelo. Metereime no mundo, morderei na súa pel como se cada segundo fose unha vida. Vivir, incluso en noiteboa, esa é a cuestión: ser ou non ser. Claro, claro, isto ponse máis insoportable cada ano que pasa. Os hipermercados hipervendendo hiperofertas, Juan Pardo, os famosos gritando pero mira como beben los peces en el río, Juan Pardo, as mensaxes solidarias da abnegada clase política, Juan Pardo, os anuncios de Freixenet, Juan Pardo, Paco Vázquez e Touriño, Juan Pardo, o tedio. ¿E que? Sempre hai outras cousas por tras da realidade. As praias debaixo do asfalto, por exemplo. Ou o castelo que danza mentres escribo, en noiteboa, este barco de piratas. Están os ollos azuis de Zapatero, Loyola de Palacio e Pérez Varela, Aznar e ese sorriso xubiloso que invita irremediablemente á alegría. Están as copas de viño compartidas, o cupón da Once, os miles de millóns de seres humanos que seguen vivos a pesar da desfortuna. Queda París, sempre París. E o turrón de chocolate. E os amigos que agrandan o corazón como se fose neve, neve quente, con sabor a laranxa e licorcafé. Queda o gozo de afirmar que detrás do éxito están os perdedores. E que perder resulta tan digno como ganar. E que a gran lotería consiste en respirar o aire de decembro, glacial, estimulante, ebrio. Non serei eu quen diga que te equivocas. Pero, mira, hai estrelas a pesar de tanta chuvia. E no ceo negro perviven os poemas imborrables (Quiero saber de quién es mi pasado, mestre Borges). E o mar, sempre temos o mar. Non me dirás que a oferta non resulta variada. Si, xa sei que isto non ten nada que ver coa noiteboa. E, creme, non podo explicar cómo cheguei ata este punto sen razoar minimamente o que escribo. Pero tiña que escribilo así. Para que souberas que comprendo o teu malhumor. Incluso para solidarizarme contigo. Pero non peches o cuarto. Anda, anímate. Chavela Vargas, Pucho Boedo e Los Tamara, os mil ríos deste país de ventura. Ademais, ti me dirás qué pintamos os dous con cara de guerra nunha noite como esta, tan cálida (e tan fría). Ande ande ande la marimorena, ande ande ande... Esperta. Non te deprimas. Porque sempre quedará París. Esperando, colega, esperando.