BEATUS QUI LEGIT / Xesús Alonso Montero
30 may 2001 . Actualizado a las 07:00 h.Seguín, como televidente, as incidencias todas do partido Valencia-Bayern de Munich, tanto as do tempo normal como as da prórroga e a quenda de penaltis, que foron máis de dez. Fíxeno con moita atención, como supoño que fixeron tódolos que gustan deste deporte habida conta que protagonizaban o encontro os dous mellores (teoricamente) equipos de Europa. Por outra parte, eu non tiña preferencias moi claras neste debate futbolístico, actitude que me converteu, desde o primeiro segundo, nun lector bastante puro dese texto evolutivo, dese discurso futbolístico. Non foi un gran partido. Gañou o Bayern, que foi un pouco mellor en dominio e acometidas férreas, teutónicas, pero gañou polo procedemento, tan cuestionable, dos penaltis, ben entendido que na portería xermana había un porteiro de tantas calidades que intimidaba ou acomplexaba ós lanzadores. Non así Santiago Cañizares, que, sen ser un mal porteiro, destacou, no epílogo da representación, por outras calidades. O mundo enteiro, mercé á eficacia da televisión (digna de mellor causa), contemplou o seu pranto e os seus xestos alporizados. Excesivo, señor Cañizares. Excesivo, porque a derrota non foi inxusta, e porque o ceo, por vostede increpado, non foi o responsable. Pero vostede, señor Cañizares, sabía que tiña cámaras xenerosas ó servicio dos seus xestos, desde ese momento, en boa parte, escénicos. Por eses xestos, señor Cañizares, foi recibido, en Valencia, ó día seguinte, como un heroe, o que é, obviamente, unha subversión de valores. Comprendo que vostede quixese gañar aínda que sería máis nobre merece-la victoria, e comprendo que lle queira á súa empresa, que iso son, hoxe, os equipos de fútbol, pero ¿que bágoas reserva vostede, señor Cañizares, para citas máis altas cos dramas auténticos da vida? Esas experiencias chóranse, desde o fondo do corazón, alleos ás cámaras, como vimos chorar a alguén, ó día seguinte, no enterro do infortunado Santiago Oleaga, xusto no día en que as cámaras glorificaban a recepción que centos de valencianos lle tributaron a vostede, que non viña de ningunha batalla. Mendieta, máis sobrio Compañeiros seus, como Mendieta, foron máis sobrios na exteriorización dun disgusto que, nos seus xustos termos, todos comprendemos: máis sobrios e máis respectuosos co gañador -co xusto gañador-, equipo que, sen dúbida, cobrou unha boa prima, a que vostede perderon. Nunha data triste de 1939, o escritor galego Rafael Dieste, combatente republicano na batalla do Ebro, chorou bágoas fondas polas derrotas do seu exército, que era o que defendía, con moi poucas armas, a causa da razón, do progreso e do ben común (o ben de todos). Chorou para dentro con amargura infinita.