Está tendido boca abaixo, coa cabeza lixeiramente ladeada, como Aylan, o neno ao que mar depositou nunha praia turca. Pero non parece durmido como el; as súas pernas están estrañamente retortas, como as dun xoguete roto. Está só. Hai xentes que corren cara á fronte e outras que se afastan, e no medio, sobre o asfalto duro, caído boca abaixo, o corpo dun neno pequeno. Ten os brazos estirados ao longo do corpo e parece ter algo nunha man. Podería estar durmido porque os nenos dormen así, pero non está durmido.
Nun primeiro momento foi a desbandada, o medo irracional, o impulso de sobrevivir. Cada un preocupábase só de si mesmo ou dos seus. A el, o golpe da camioneta separouno da súa nai, que quedou lonxe, inconsciente, malferida, e caeu sobre o duro chan da gran cidade, e quedou só, mentres todos corrían aterrorizados.
Pero neste mundo no que a crueldade non ten límite e o odio cébase en inocentes indefensos, existe a piedade. Un home viuno desde a xanela dun hotel, correu á rúa e axeonllouse ao seu lado. E acariñou a cabeciña de onde brotaba o sangue, e pasoulle a man polas costas, con ese xesto con que se acariña ao neno que ten un pesadelo, para tranquilizalo, para que saiba que non está só, e que alguén que o quere vela por el.
Era un neno australiano, de sete anos, moreniño, guapo. Chamábase Julián. Un descoñecido chorou xunto ao seu pequeno corpo, tendido nas Ramblas de Barcelona.