Un dos mellores agasallos para un escritor é ter a posibilidade de coñecer a quen o le e poñerlle rostro mentres conversa e lle fai unha dedicatoria. É un momento íntimo, especial. Hai autores como Manuel Rivas ou Ledicia Costas que mesmo acompañan as súas palabras cun debuxo.
Carlos Casares era moi conciso e non gastaba moita tinta no agradecemento, talvez coma o escritor Núñez Singala, que o outro día, na presentación dun seu libro, despachou medio cento de persoas en pouco máis de media hora.
Cando rematou lembroume unha anécdota ben curiosa relacionada co tema, que acontecera nunha feira en Vigo alá pola fin do século pasado.
A editorial Galaxia convocáranos a el, a Xavier Alcalá, a Carlos Casares e mais a min a unha sinatura común. Casares non puidera vir, finalmente, pero Alcalá e mais eu aínda asinamos algún libro.
O amigo Singala, que publicaba a súa primeira novela, non se estreaba. Só cando a feira xa remataba apareceu un matrimonio cun neno. Traían tres libros: o home, un de Alcalá; a muller, un meu; e o neno, o de Singala. Xavier Alcalá e mais eu asinamos cadanseu libro, pero Núñez Singala quedou coas ganas porque o demo do neno deu en chorar e non soltou o libro para a sinatura.
Singala botou de menos a Carlos Casares alí, porque sospeitaba que usaría o caso na súa columna.
Seguro que tamén aproveitaría a miña estrea no Corte Inglés, cando a editorial me puxo alí nunha plataforma e estivo avisando por megafonía da miña presenza.
Só se presentou unha velliña, cun libro de Antonio Gala. Foi humillante.
Cando lle dixen que eu non era o autor dese libro, teimou para que llo dedicase, porque despois de todo eu tamén me chamaba Antonio. E non me quedou outra que escribir a dedicatoria máis absurda da miña vida.
Casares era moi conciso e non gastaba moita tinta, talvez coma o escritor Núñez Singala, que o outro día despachou medio centenar de persoas en media hora