O mundo sería mellor se houbese máis homes como Miguel, o Chita. Ou coma Santos, seu pai. De neno ía para figura do fútbol. Algo, vigoroso, gato, veloz. O mellor porteiro cadete de Galicia. De contado foi fichado polo Cádiz. Aquel Cádiz que foi de primeira e tiña de adestrador a David Vidal. De estrela, a Mágico González: xogador prodixioso. Posuía o talento de Maradona. Pero, a diferencia de Dieguito, xogaba coas dúas pernas. Pero o del non era o traballo, nin os adestramentos, nin o fútbol. Mágico nacera para a dolce vita. Ou para acabar de condutor de autobuses no Salvador, como confesaba. Durmíase no banco cando quedaba de suplente por mal comportamento. Ou na padiola do fisioterapeuta. Nunha ocasión foino buscar David Vidal, porque non aparecía polo campo de fútbol, e abriulle a porta un home fornido vestido de etiqueta. «¿Quién es usted?», preguntou o gran Vidal. «Soy el mayordomo y estoy bañando al señor», contestou o home recio. Nese ambiente madurou o Chita. Pero el, en enxeño, non era menos que Mágico. De neno inventaba as falcatruadas máis inesperadas nas rúas de Verín, cando Verín vivía na Praza Maior, San Lázaro, na Muralla e nas portas de Madrid. E sempre convertendo o entroido nunha vivencia sentimental, profunda, iconoclasta, e non neste híbrido circunstancial que están a debuxar os novos tempos. Miguel, o Chita, aparenta serio. Pero ten un corazón alegre que ocupa tanto tamaño como o val de Monterrei: o val máis fermoso do mundo (¡que lles vou contar!). Eu debíalle estas letras. Por amor. Que é unha palabra que non conxugamos a miúdo. Nesta semana precisamente. Porque somos tamén o que perdemos. Eses santos que, dende o ceo, sempre coidan de nós.