Chégame, por dúas canles, neste ferroagosto, de momento nada cruel, a acordanza do crego e poeta Faustino Rey Romero (Rianxo, 1921-Buenos Aires, 1971). Unha, dereita dende a capital porteña. Mándama por WhatsApp Gisela Barbeito, a quen tanto quero. Media dUcia de fotos da rúa Azcuénaga, á altura do 180, onde mora. Tiradas desde o seu balcón, apréciase nas seis a porta lateral da reitoral da igrexa de Nuestra Señora de la Balvanera, Bartolomé Mitre esquina Azcuénaga. Templo no que a devoción a San Expedito congrega multitudes o 19 de cada mes. Alí exerceu de cura coadxutor Faustino, desde 1966, ano no que chega -desterrado por antifranquista, galeguista e defensor da igrexa dos pobres, precursor da teoría da liberación-, ata o fatídico amencer do 20 de decembro de 1971, no que aparece morto no sitio que marcan as fotos; fronte por fronte da casa de Gisela. A outra cal, pola que circula a memoria reirromeriá -non o coñecín, souben dil en Compostela, ao pouco do pasamento, por Maximino Castiñeiras, o poeta da Maía- son os papeis de Víctor Campio Pereira. Nesas notas, o admirado mestre narra con nidia precisión cómo e cando se coñeceron en Ourense, na friaxe dos altos corredores do entón Seminario, actual palacio bispal, no miolo da negrura dos 40, cando Rey Romero lles descobre, a uns cantos rapaces da aldea, carne de seminaristas, o cegador milagre da palabra poética. Teimou Víctor Campio na existencia desa Xeración, a súa, a do Seminario de Ourense, capitaneada polo autor de Escolanía de melros. Escritor do que pouco ou nada tratan os entendidos na materia literaria de noso, tampouco considerado pola RAG, sendo como foi correspondente, quizais pola súa relixiosidade. Ben estudado, en cambio, por un profesor de filosofía, X. Ricardo Losada, editor da obra poética e teolóxica de quen retratou, con e sen sotana, un Faustino Rey Romero, Un evanxeo bufo. Espírito franciscano elevado a Paul Claudel, tersura formal e atrevemento na imaxe e na metáfora, verbo nado no arrolo, o que abrolla dos labios da nai; «adiviñar ou interpretar, velaí o labor do poeta. El é quen fura a codia das cousas…». Unha chamada interrompe a miña relectura de Doas de vidro. É un mozo raiano, de Quintela de Leirado, que pregunta pola diferenza entre chao e chairo. Botando mau do humor, dígolle: non sempre o chau é chairo. E penso para min, que llo pregunten a Faustino.