Gregorio Samsa despertou convertido en insecto. El, o profesor que lía a Kafka entre insomnios, despertaba convertido en ninguén. Miraba as súas mans e vislumbraba siluetas transparentes. Pensou que soñaba. O soño levouno á billa de auga, bebeu, lavou o rostro, e non sentiu a frescura doutras mañás senón unha calor vaporosa, masticable. Todo era inútil. Ela mirouno e non o viu. Non era a primeira vez. Os anos pasaron con cicatrices e o amor erixiuse, traidor, en indiferenza. Bos días, dixo el. Ela preguntou se non ía traballar. A vida parecía un asunto laboral. Iso era o que importaba. Sentiu daquela máis cercanía con Samsa, o insecto. A súa familia burguesa dedicouse aos gustos vulgares e ás preocupacións materiais: ver pasar o tren da existencia sen sentido. O pai arruinouse. O fillo, que traballaba como vendedor ambulante de roupa, era o sustento da familia. Ata que desperta e non é el: simplemente un insecto. Xa ninguén pode amalo. Talvez a súa nai. Greta, a irmá, amosa desdén e desprezo. O pai, tamén. Gregorio morre de soidade. Coma el, o profesor, que é ninguén. A soidade vai desgastando ao ser humano. Corta, despeza, rabuña a alma. Dous problemas dos nosos días son a soidade e a estupidez. Nada máis estúpido que un político exultante polo éxito. Por iso o profesor apagou a radio. El, que é ninguén. Ela marcha de casa e pronuncia un rumor italiano: «Ciao». El mírase ao espello e non ve nada. Volve á cama e pensa nos días felices. Ser feliz consiste en non facerse preguntas. Gregorio cecais era feliz. El non. El bota de menos a pel dela, cando corrían xuntos polas rúas de Compostela e quedaba toda a vida por vivir. Hoxe non queda nada. Só Kafka. Todo era inútil.