As cifras oficiais recoñecen que un de cada cinco nenos sofre acoso nas aulas. A fundación ANAR (teléfono: 900 202010) recibe ao ano unha media de 36.500 chamadas de socorro de nenos e adolescentes que son insultados, marxinados, ameazados e agredidos día tras día. A utilización do móvil e das redes sociais como instrumento de acoso permite alongalo ás 24 horas e a todos os días, ata converter a vida do acosado nun inferno ao que non ve saída.
O documental de televisión emitido recentemente sobre acoso escolar deixa claras dúas cousas, a extensión e a gravidade do problema e os fallos dalgúns dos elementos implicados nel: os pais dos acosadores, que nunca admiten a culpabilidade do seu fillo, actitude en certo xeito desculpable porque o amor cega; e a dos directores dos centros, que tentan negalo ou consideralo «cousas de nenos», actitude imperdoable, porque se basea nun interese económico e de mantemento do prestixio a calquera prezo. Esa actitude é seguida por moitos profesores, que non queren poñer en perigo o seu posto de traballo, recoñecendo o que nega a dirección do centro. Os protocolos de protección contra o acoso, que son controlados por membros dos centros, resultan por iso inútiles. A solución ten que vir da toma de conciencia de todos os membros implicados: desde os pais e os directores dos centros ata os propios alumnos: ninguén debe mirar cara a outro lado. E mentres non se consegue esa actitude, unha solución pode ser a creación de auditorías e controis externos, que atendan as queixas dos acosados e das súas familias e penalicen os acosos e as neglixencias.