Anoite das eleccións, unha amiga escribiu en Facebook unha chamada de socorro moi filolóxica: «Abrázame ata que Vox volva ser un dicionario». Así, fundida nun choroso abrazo, imaxinei eu naquel momento á esquerda verdadeira, a que en España herdou dolorosamente a represión, a que non creu a Transición, e a que, en realidade, non responde á lóxica do aparello orgánico dos partidos porque renunciou a ter partido cando adquiriu un cerebro propio do século XXI. Lendo aquilo, veume á cabeza a intimidade das apertas que me deron persoas con memoria (un exiliado en Arxentina, unha mestra represaliada nun club de lectura, o saúdo afectuoso dunha desas poucas persoas que dimitiu dun cargo por convicción ética). Pensaba eu, tan só, no abrazo fundido que tenta a calma dunha mentira piadosa: non nos vai pasar nada. Aquela noite, de feito, case nada facía pensar que o abrazo o protagonizaría á esquerdiña covarde que de boca para fóra se escandalizaba de que a extrema dereita duplicase a súa presenza no Parlamento e na vida, lamentándose do incendio despois de prender a mecha.
Pois Vox nunca máis volverá ser un dicionario, pensei trinta e seis horas despois, cando chegou o abrazo, si, pero non de amigos que se reconfortan, senón entre dous irresponsábeis, Sanchez e Iglesias, abrazados coma se as súas dúas nais morresen nun accidente aéreo e, ao atoparse na sala de recepción de vítimas do aeroporto, pensasen a un tempo na fugacidade da vida, os dous cos mesmos versos de Manrique na boca ao vérense: «No mirando a nuestro daño / corremos a rienda suelta / sin parar; / cuando vemos el engaño / y queremos dar la buelta / no ay lugar». Si, eran dous orfos: por moito que se agarren, xa están solos.