Mitt Romney foi o único senador republicano que dixo o que todos sabían no xuízo do impechment a Donald Trump: que o presidente pediu a un goberno estranxeiro que investigase a un rival político, que retivo axuda militar vital a ese goberno para presionalo e demorou fondos a un aliado (Ucraína) que está en guerra con Rusia; que o propósito do presidente foi político e persoal e por tanto é culpable. «O que fixo foi un flagrante ataque aos nosos dereitos electorais, á nosa seguridade nacional e aos nosos valores fundamentais», declarou, e, votando en conciencia, a súa resposta á pregunta de se esas acusacións eran certas foi: «Si, fíxoo».
O seu xesto terá para el un alto custo político, pero tamén sen dúbida deulle un prestixio moral fronte a opinión pública, e non me refiro á americana , que estará dividida por intereses partidistas, senón ao resto do mundo civilizado. Eses xestos non se esquecen.
Esta semana, ao difundir a noticia da morte de Kirk Douglas, todos os medios lembraron que foi unha das poucas figuras que se opuxo ao macarthismo. O actor contribuíu, con evidente risco da súa carreira, a acabar coas listas negras, rescatando do ostracismo a Dalton Trumbo, ao que impuxo como guionista e cuxo nome apareceu por primeira vez, tras a súa saída do cárcere, nos títulos de crédito da película Espartaco.
Eses xestos de integridade moral e valentía son unha luz entre tanta covardía e tanta corrupción.