Dixéramo unha amiga: a xente nova non leva máscara. Crin que xeneralizaba, que sería a euforia do primeiro día, pero as imaxes que están a dar as televisións danlle a razón. A miña franxa horaria é moi variada, vense avós moi marchosos, a paso lixeiro, parellas sentadas nos bancos ao sol, homes lendo o xornal ou con pequenas bolsas de compra, señoras charlando animadamente no medio da beirarrúa, e algúns vellos moi vellos que miran con tristeza por encima das súas máscaras azuis. E moi poucos mozos, todos falando polo móbil, sen máscara, claro.
A miña amiga insiste: sal despois das nove da tarde e vas ver. Saín e vin a dous ciclistas, moi ben pertrechados: casco, máscara e luvas. Catro corredores, con boas máscaras das que parecen boceiras. E mozos e mozas, sós, en parellas, en grupos de seis ou sete, ben apiñados, ocupando toda a beirarrúa, ou á entrada dun supermercado; todos sen máscaras. Por que? insolidariedade egoísmo? frivolidade?
A miña amiga di : serán de Vox. Xa sabes: «Os meus anticorpos españois derrotarán ao virus chinés». Pero hai outras razóns. Os mozos non teñen asumida a conciencia da morte, a súa forza vital failles sentirse inmortais, e de aí veñen os riscos inútiles que corren, desde alcol e drogas a excesos de velocidade ou selfis en lugares imposibles. E a iso únese agora a incerteza sobre o seu futuro laboral. Creo que na xente nova o «sen máscaras» é unha mostra de rebeldía, de protesta e autoafirmación. É unha forma -equivocada, iso si- de dicir: aquí estamos. Poida que sexa unha forma de chamar a atención e quizá no fondo, inconscientemente, un berro de socorro.