A principios de marzo víase en xardíns e paseos a nenos e avós xuntos. Déronse conta do perigo e separáronnos… e agora volvéronnos a xuntar, non aos da mesma familia, senón avós e nenos descoñecidos que comparten as mesmas franxas horarias. Díxosenos que usemos as máscaras cirúrxicas, preparadas para evitar que o cirurxián contamine coa súa respiración ao paciente, pero que non están pensadas para evitar o risco no outro sentido, ou sexa, que o avó protexe ao neno que se lle vén encima co seu patinete, a súa bici , os seus patíns ou a súa pelota, pero non está protexido contra o que o neno, que case nunca leva máscara, transmítelle.
Os nenos saen e fan deporte. O lóxico é que se vai en monopatín, ou bici, ou patíns, tamén vaia así o seu acompañante, pero a norma non o permite, así que o acompañante ou se deslomba correndo ao seu lado, ou o neno tense que limitar a dar voltas nun pequeno espazo como un hámster na súa gaiola. O máis frecuente é que o acompañante se pon a ler o xornal ou a falar polo móbil e os nenos, sen vixilancia, xúntanse con outros nenos, compiten a ver quen corre máis, e os avós esquívanos como poden.
A calquera hora, calquera pode saír a sentar nunha terraza. As beirarrúas enchéronse de mesas de bares e restaurantes que apenas deixan un metro libre para os que pasamos, con máscaras, protexendo do noso alento aos que, sen máscara, gozan do café, a cervexa ou o que se tercie.
Con estas normas o que deberían dicir desde Sanidade é que poñas a máscara, que vale 6 euros, ou que quedes na casiña.