Reflotar é unha palabra da que gustamos moito na familia. Sempre que saímos tomar algo, adoitamos fuxir dos lugares onde hai moita xente, un pouco porque amamos máis o silencio que o ruído e tamén por un aquel solidario con quen ten menos. Lembro que, cando foi a crise económica de 2012 e as fillas estaban a piques de rematar os estudos, máis dunha vez eu tiña un soño recorrente. As dúas abrían un negocio na mesma rúa en que viviamos e nós, os pais, angustiados, vixiabamos dende o balcón a quen camiñaba pola rúa agardando que entrase no local. Nada. Nin unha alma se dignaba e o soño viraba en pesadelo, talvez porque eu tiña na memoria o caso dun coñecido que montara un café por todo o alto e investira no proxecto o que tiña e o que non. O resultado dese negocio, de primeiras, fora un fracaso tan estrepitoso que, pasado un ano de perdas, o dono perdeu a cabeza e, nun ataque de ira, estragou cun pau parte do mobiliario. Deixouno todo ciscado polo chan e, para a súa sorpresa, viu como nos días seguintes a xente daba en entrar no café e converteu esa ruína nun lugar de éxito ao que só se lle engadiron uns cantos pipos.
É moi difícil saber que estrañas coincidencias moven a sorte dun negocio. Non hai regras fixas. Ás veces dá rabia ver como todo o éxito se concentra nas mesmas mans porque a xente sae para que a vexan e tanto ten que o local do lado ofreza as mesmas ou mellores condicións. A xente, como quere xente, vaise decantar pola exhibición. Na nosa casa, non. Amamos o verbo reflotar e, malia que pouco poidamos facer porque desta volta a pandemia deixou moitos locais feridos de morte, nós seguiremos intentando darlles unha sorte de respiración asistida coma se fosen negocios da familia.