Cústame entender que algunha xente non use máscaras. Ao comezo da pandemia, pensaba que se trataba de desinformación. Despois, no caso dos mozos, pensei que era unha cuestión de marcar diferenzas, de moda, e, en certo sentido, de protesta.
A máscara recomendada é a cirúrxica, que, como saben, non protexe a quen a leva senón a quen está preto del. Por iso é necesario que todos a levemos para que a protección sexa mutua e efectiva. É incómoda, desde logo, e chega a producir abafo, así que hai xente que non se considera grupo de risco e que decide prescindir dela. A final de contas, se se contaxian, todo queda nuns días con febre. Así que se pasean, corren e reúnense, falan a berros, e se se cruzan con alguén que si a leva, nin ceden o paso nin se apartan a unha distancia de seguridade.
Estes cidadáns non teñen en conta que poden pertencer a ese 35 % da poboación que é asintomático, é dicir, que ten o virus, non o padece, pero si o contaxia.
Pensei que quizá se debe a esa falta de sentido do risco, característica de moitos mozos e compartida por algúns adultos. Pero desde hai días estou a facer unha pequena proba. Cando vexo a alguén sen máscara polo centro da beirarrúa e que non varía o seu rumbo ao achegarme, eu párome, quítome a miña máscara e póñome a toser. Non queiran ver como se apresuran a cambiar de beirarrúa! Así que sentido do risco si teñen. Quizá o que lles falta é solidariedade. Ou sexa que non se poñen a máscara por egoísmo puro e duro. Sen máis volta.