Crer ou non o relato da violencia non é marcar un 902 e, cos nervios do momento, dar igual se dis «15», «51», «creo» ou «non creo», pois tocan 12.000 euros só por chamar e fan falla os cartiños para as vacacións en Tenerife. Crer ou non crer a ese neno violado, a esa veciña á que o seu home colleu polos pelos, a esa actriz a quen o seu profesor acosou, ou a ese veciño a quen outro ameazou non implica nin coñecer os feitos nin exercer a amizade. É un acto político. Un exercicio ético que persegue evitar esa estúpida seguridade made in Disney de que é mellor non prexudicar a ninguén, e esa parvada socrática dos valores absolutos: algo faría, as mulleres son malas.
Rocío Carrasco está pasando polo mesmo que pasa calquera outra muller que conta a súa vida na violencia. Todo o fan mal: contalo denota cálculo; poñelo en redes é non saber; non denunciar implica ocultación; denunciar, que algo quere; ir a un plató é notoriedade; estar en silencio, porque mente; se é pobre, quere cartos; se é rica, quere máis; se cobra, aprovéitase; se non cobra, a ver que persegue. E aí está esa muller en construción, sospeitosa de todo, especialmente de ser culpábel.
Hai algo de Rocío en todas, non pola violencia estrutural á que estamos sometidas, senón polo xuízo: o máis difícil cando unha ten preto o relato da violencia. Non crer que unha sabe o que non sabe, non pensar que alguén merece nada. Entón é cando crer é confiar. Crer é romper mitos íntimos (o bo veciño, o bo estudante, o bo profesor, o bo pai) e facer desa confianza un xesto público. Un acto político. Velaí por que tantos, tantas! se senten incómodos no «Eu si te creo». No territorio da implicación non hai premios de 12.000 euros nin vacacións en Tenerife.