Quen coida a quen nos coida? Quen lle devolve os días?» Hoxe estaba a conducir e na radio soaron as liñas desta música. Ao escoitalas, voltei á miña nenez. Á miña nai, luminosa e riseira. Na verdade, a calquera nai do mundo. A primeira que acorda. Amañece e alí está. Calquera nai do mundo fai o almorzo (sempre me sorprendeu o entusiasmo, como se fose a primeira vez na súa vida que fai café ou corta o pan). De novo alí, disposta a encarar o día, a galopar sobre as cousas: compra, roupa, escolas, cortar a verdura ou empanar o polo, preparar as súas aulas entre o primeiro e o segundo prato, recibir os fillos co xantar feito, recoller, encontrar un anaco para traballar no seu (que é o seu?), regresar a casa porque un neno está doente, medirlle a temperatura, chamar o médico, ir. Alí está, e as horas estarrícanse como goma de mascar, porque cae a tardiña e aínda quedan camisas sen pasar, e hai que axudar coas tarefas da escola. Escurece e calquera nai do mundo se detén, fica absorta co ferro de pasar na man, a ollar un pardal que peteira unhas migallas na soleira: se callar, pensa, a felicidade tamén se veña pousar. Mais non, non hai tempo. A cea do home, e ao neno subiulle a febre, non hai máis xarope e é preciso saír. Saír na noite, marchar ao trote pola ruela xeada, como o xinete do caldeiro de Kafka.
«Quen coida a quen nos coida? Quen lle devolve os días?» Hoxe estaba a conducir, a camiño da casa da miña nai e soaron esas liñas. A locutora dixo que son do novo álbum, Seremos, de Ismael Serrano, e que con elas fai unha homenaxe á muller coidadora. Soou a canción e lembreime da miña nenez, da miña nai, e pensei que xa non. Porque, aínda que vaia visitala, levarlle un túper con lentellas ou acompañala ao médico, xamais poderei devolverlle os días. Eses marcharon, remontaron o voo, como o pardal.