Hai 20 anos, dous investigadores, un da Universidade de California e outro da Universidade de Londres, publicaron un traballo sobre o volcán Cumbre Vieja da illa da Palma. Nel anunciaban a posibilidade de que unha serie de erupcións provocasen o desprendemento cara ao mar da parte sur da illa, orixinando un xigantesco tsunami que destruiría por completo as illas Canarias, gran parte do sur de Europa, Inglaterra e a costa este de América. Agora esa teoría, que foi refutada no seu momento por outros científicos, volve estar de actualidade e circula polas redes como un anuncio do fin do mundo. Fai 65 millóns de anos un meteorito acabou cos dinosauros e outras especies viventes. Está claro que, se A Palma rompe, tamén desaparecerá unha parte da vida terrestre. Pero a difusión destas teorías catastrofistas só ten efectos negativos porque provoca depresión e angustia. E tamén abulia: abandono de todo intento de mellorar a vida neste fráxil e fermoso planeta. Para que coidalo se vai desaparecer en calquera momento, e nós con el?
Creo que convén non insistir na súa fraxilidade e o seu carácter efémero, senón na súa beleza, e lembrar as palabras de Cernuda no seu poema Ruínas: «Todo lo que es hermoso tiene su instante y pasa / Importa como eterno gozar de nuestro instante». E o mesmo razoamento aplica á nosa existencia: «Tu vida, lo mismo que la flor, ¿es menos bella acaso / porque crezca y se abra en brazos de la muerte?». Ou sexa, en vulgaris lingua: poñamos remedio á catástrofe actual de La Palma e non nos amarguemos o futuro pensando en posibles catástrofes inevitables.