Durante décadas, a xaneliña dos transportes públicos foi obxecto de desexo para os viaxeiros. Nos aeroportos había xente que se pasaba horas esperando diante da porta de embarque para poder entrar os primeiros. A do tren era como nas películas do oeste: o asalto ao territorio conquistable; os que eran capaces de correr cargando coa súa maleta ocupaban triunfantes todas as xaneliñas. E no autocar, o que conseguía entrar primeiro, case sempre unha muller, repartía os seus vultos de man polos catro asentos dianteiros para garantir a toda a familia unha vista panorámica.
Co paso do tempo, as cousas non melloraron para os viaxeiros. As compañías de transportes decatáronse de que aqueles desexos eran algo explotable. Agora, xa só nalgúns autocares, os viaxeiros voluntariosos poden gozar dos mellores asentos sen pagar por iso.
As aerolíneas marcan ordes de entrada, e o que quere embarcar antes paga máis. E en tren, as cousas van aínda peor. Renfe arranxou para encarecer os billetes sen dicilo claramente (os xubilados pagamos un 15 % máis de luns a xoves) e se escolles asento, engades cinco euros ao prezo do billete. E, aínda por riba, a xaneliña perdeu o seu antigo atractivo. A imaxe da paisaxe, a través duns cristais sucios, con manchas negras, é un símbolo do mundo exterior. Quizá no pasado tamén estaban sucios, pero non é ese o recordo que eu teño. Ou quizá é que eramos novos…