Djokovic foi fiel á súa insolencia e malos xestos. É o mesmo personaxe que se burlou dos tics de Nadal; o que, cando vai perdendo, lanza pelotazos a unha xuíza de liña, ou increpa a berros á recollebalóns, ou pide asistencia médica para descentrar aos rivais, truco que denunciaron publicamente Federer, Pablo Carreño e Murray. E, se falamos de poñer en perigo a saúde, xa o fixo en plena pandemia, fomentando o Adria Tour, torneo sen ningunha medida de seguridade.
Non sorprende o mal exemplo da súa familia, na cal se cumpre o odioso refrán de «de tal pau, tal acha». A insolencia do irmán, que, ante unha pregunta incómoda, responde que se acabou a entrevista; a cegueira dos pais, que, fronte a evidencia dos erros e faltas do fillo, compárano con Xesucristo e piden a súa liberación… Era esperable.
O que vai máis aló dun mal exemplo deplorable é que o Goberno serbio fíxose cómplice das mentiras e violacións da lei dun dos seus cidadáns. E que o Goberno de Australia, dispoñendo como dispoñía de probas irrefutables, demorase varios días a decisión de expulsar a un individuo que se burlou de todas as súas normas de entrada ao país cunha prepotencia e unha caradura evidentes.
A impunidade dos number one é algo moi perigoso. Hoxe estase vendo en Inglaterra con Boris Johnson, en USA con Donald Trump e en Australia con Djokovic. En Australia non vai xogarse só un torneo de tenis. Xogouse, unha vez máis, a credibilidade da xustiza, da igualdade e da democracia no mundo actual.