Volven abrir as barras dos bares e están de sorte os analistas solitarios que o arranxan todo cunha filosofía espontánea ao pé do periódico. Un camareiro dime que el nunca le a prensa porque xa lla len todos os días algúns clientes. Sospeito o duro de aturar esa leria tabernaria onde predomina a tensión política e o fanatismo do fútbol. Mais a min gústanme esas voces ruidosas que expresan a súa ideoloxía dun xeito máis espido ca nunha enquisa a pé de urna. Fan que lembre a infancia, cando ía á aldea e o meu pai lle levaba ao meu avó un feixe de periódicos atrasados, cos que se conectaba co mundo e co seu pasado cubano, onde todos os días, á volta do traballo, seica adoitaba ler algún diario co que informarse do que estaba a acontecer en Cuba ou onde lle cadrase. Esa teima quedoulle de sempre e, na aldea, en canto apañaba aquelas follas ateigadas de sucesos, abstraíase e pasaba horas lendo cunhas lentes de lupa que lle agrandaban as letras e tamén os ollos. Daquela, a prensa aínda non chegara ás dúas cantinas da aldea e era o meu avó quen facía de altofalante do mundo ocupando a barra cunha solvencia prestixiada durante anos de conversas. Lémbroo subíndome á barra e pedindo un refresco para min e unha cunca de tinto para el. E velaí, como por arte de maxia, reciclaba aquelas novas caducadas e transformábaas en fermosas historias coas que reclamaba a atención de clientes que bebían das súas palabras coma dunha fonte saborosa. Esa maña que el tiña para contar e mudar as noticias máis triviais en fantasías históricas creou en min unha necesidade. Por iso, estes días, arrastrado pola nostalxia e pola nova apertura das barras, volverei aos bares na procura deses intérpretes que en alta voz expliquen o mundo ou mesmo se arrepoñan contra este artigo. Alí estarei.