Mentres almorzo, escoito nas noticias que Putin invadiu Ucraína. Camiño de Arco, o taxista dáme unha conferencia sobre a subida que se aveciña dos carburantes. Unha amiga agárdame á porta da feira. É un día reservado a profesionais. Sinalando ao numeroso público, di: «Ti cres que é un bo momento para comprar?». Imos percorrendo as galerías, parándonos case sempre no que xa coñecemos e nos gusta; é moi habitual en xente da miña idade. A pesar diso, vexo artistas descoñecidos que me chaman a atención, case sempre mulleres, parece que son máis innovadoras e orixinais que os seus colegas masculinos, que soan, con frecuencia, a déjà vu. Admiramos unhas litografías de Donald Judd (36.000 euros por peza) e unha das súas típicas caixas (840.000). A miña amiga fai unha foto. Ten un carpinteiro estupendo, di, e quizais lle pida que lle faga unha copia. Confésolle que durante anos soñei con facer eu mesma unha copia da Roda de bicicleta (Bicycle wheel) de Duchamp.
De súpeto, os gardas péchannos o paso, arremoíñanse os reporteiros. Polo centro do corredor avanza unha muller vestida con traxe de chaqueta negro, axustado por amplo cinto, delgadísima e moi tesa: é a raíña Leticia. Xa pola tarde, vexo unha instalación preciosa: doce pezas negras ovaladas, apoiadas nunha parede branca vertical. Parecen ingrávidas, pero son pedras de granito de Manolo Paz (Mundos de pedra). O galerista permíteme acariñar as pedras puídas e brillantes. O prezo, comparado con Judd, parece barato. No taxi de volta, o condutor asegúrame que, ademais de quedarnos sen combustible para os coches, quedaremos sen calefacción. En fin, sempre nos quedará a Arte.