Ao mesmo tempo que se produce o movemento migratorio hai outro de entrada en Ucraína: son homes, e tamén mulleres, que chegan alí para defender o país contra as forzas de Putin. Algúns teñen experiencia militar, outros son civís, hai ucraínos que volven á patria e hai estranxeiros de calquera parte do mundo; hai persoas coñecidas, outros son seres anónimos; uns van para defender a independencia do seu país, outros para defender a democracia, a liberdade e a xustiza. A todos úneos a mesma decisión, todos están dispostos a tomar as armas, aínda que nunca o fixeran antes, todos están dispostos a loitar e a morrer.
Son voluntarios, ninguén os obrigou nin presionou, saben que probablemente non verán realizado o seu soño de independencia e liberdade, pero van convencidos de que o seu esforzo non é inútil. Nun telexornal vese a un combatente sen uniforme, mira cara á cámara riseiro e saúda: «España, non pasarán!». Triste evocación, porque si pasaron e agora tamén pasarán. Moi poucas veces David vence a Goliat, pero o mito mantén viva en nós a esperanza e fai xurdir o heroísmo. O tenista Sergly Stakhovsky, xa en Ucrania, conta que a súa muller está enfadada con el pola súa decisión de regresar alí, que confía en que se lle pase o enfado e compréndao, e que aos seus fillos, demasiado pequenos para entendelo, díxolles ao saír: «Vou ao garaxe. Volverei pronto». Oxalá que o mundo non esqueza o sacrificio e o exemplo deses homes e mulleres que están a chegar a Ucraína dispostos a morrer, se é necesario, por unha causa xusta.