Sobre a espionaxe só se pode especular. Tras esa comparecencia da directora do CNI, tan secreta, sen móbiles, con penas de cárcere para quen revele o que alí se di, que se aclarou? Que os xuíces autorizaron espiar aos independentistas e que iso lles parece ben a quen os consideran un perigo para a integridade do país, e mal aos espiados. Tanto teatro para tan poucas noces. E tamén que a Sánchez espiáronlle o móbil. Pero por que é o único xefe de Estado que fixo pública a debilidade do sistema de seguridade do seu país? Especulen vostedes.
Prefiro falar das candorcas. Dedícanse a «xogar» cos veleiros, rómpenlles o temón, zarandéanos e danlles uns sustos de morte aos ocupantes deses barquiños que no verán paséanse por diante das praias ateigadas, espertando a envexa da xente de a pé, que compite desde as oito da mañá por un anaquiño de area. Din os expertos que non hai que chamarlles candorcas asasinas, que iso son cousas dos baleeiros do pasado e das películas de Hollywood. O que hai que facer é «deixar o temón quieto e aliñado co casco, deter o barco, baixando as velas e parando a máquina, e non asomarse pola borda nin berrar». As candorcas non atacan aos humanos. Claro que, xogando, ademais de romper o temón, poden subir á cuberta e afundir o veleiro. De momento non pasou, pero nunca se sabe. Se este verán están nunha praia superpoboada, non envexen o veleiro que, velas baixadas e martinis en ristre, recórtase no seu horizonte visual. É posible que unha candorca se cruce no seu camiño.