Xa nunca volveremos a ver o peixe no supermercado ou na lonxa sen nos determos un anaco a pensar no que hai detrás. Xa non o comeremos da mesma maneira (o sabor e o aroma sempre serán máis intensos, como se deles agomase poesía). Xa non deixaremos de cismar nos homes que o pescaron, nas súas traballeiras e fatigas, e que non paga a pena «durmir con pensamentos». Xa nunca esqueceremos o seu amor pola vida, pola vida dos seus: fillos, mulleres que fican na terra. Polos fillos e as mulleres faise todo. Xa non teremos dúbidas de que unha nostalxia é peor cun temporal, e que a calma do mar sempre ten algo de aviso. Xa non ignoraremos que os cociñeiros dos arrastreiros do Gran Sol non saben cociñar na terra. Ou que, cousa estraña, aos mariñeiros non lles gusta especialmente o mar. Xa non pensaremos que o mar só cheira a sal e a verán. O mar é una mestura de fragrancias: «Agresivas. Palpábeis case. Balorentas». Xa non sentiremos que as gaivotas voan dunha soa maneira, sen asestar pequenos tallos coa punta da á. Xa non dubidaremos de que a soidade é a peor das inimigas e que, ás veces, o único importante é o que non sabes que tes.
Co gallo de facer unha serie de reportaxes, Antonio Lucas, xornalista e poeta, embarcou nun cargueiro dos que van ao caladoiro do Gran Sol. Alí viviu durante dúas semanas a realidade deses mariñeiros que pasan a súa existencia illados durante meses, invisíbeis para case todos. Desta experiencia nace Buena mar (Alfaguara), un magnífico compendio de filosofía, vida e poesía que ten a capacidade de transformar a quen o le.