Cando me dixeron, antes de que a noticia saltase á prensa, que morrera Arcadio, pensei «non pode ser». Eu, que me paso a vida pensando na morte, pensei estupidamente que non podía ser que o meu compañeiro nas aulas da universidade e de tantas aventuras literarias, que o meu colega na carreira pola cátedra desaparecese así de súpeto, sen aviso previo, sen que ninguén me dixese que estaba enfermo… Non podía ser. Pero era.
E poucos días despois dime unha amiga que oíu nun faladoiro literario que «un escritor galego» do que non lembra o nome, está moi grave, un ictus, case seguro que morre e, se salva, quedará mal, non poderá xa escribir….
Eu debullo nomes e ela vai negando e ao fin engade: é o autor da novela policíaca que ti me dixeches que era moi boa, que tiña que lela… E entón dixen o seu nome, sen acabar de crelo: é tan novo! E pensei: se non vai poder escribir, preferirá morrer… A morte, que non atende de idades, levou a Arcadio López Casanova, o meu amigo de mocidade, e a Domingo Villar, o colega admirado a quen non cheguei a coñecer persoalmente.
Un deixa unha obra, xa clásica, realizada ao longo dunha vida longa; o outro deixou unha obra breve, pero intensa e de gran valor. Iso é o que perdura, o que nos queda deles, o que consola cando a dor amaina.