Unha procuradora do PSOE preguntoulle ao vicepresidente da Junta de Castela e León como ía actuar a coalición coas mulleres con discapacidade. A resposta foi: «Voy a responder como si fuese una persona como todas las demás». Con esa frase trazou unha liña divisoria: dun lado, a procuradora; doutro, todas as demais persoas. Esta marxinación tan radical levaría a pensar que o vicepresidente se enfrontaba a unha extraterrestre, ou á versión feminina do mono de Kafka, pero tratábase sinxelamente dunha muller con discapacidade.
Segundo o dicionario da RAE discapacidade é «a situación da persoa que polas súas condicións físicas ou mentais duradeiras enfróntase con notables barreiras de acceso á súa participación social». A maioría das persoas temos discapacidades: o que usa lentes ou audífono, o que ten unha cardiopatía, ou sofre alerxias… Son discapacidades que non supoñen barreiras graves para a participación social. Cando iso sucede, a sociedade debe proporcionar a axuda necesaria para alcanzala. Por exemplo, poñer ramplas e ascensores para quen vai en cadeira de rodas, incorporar a linguaxe de signos aos medios de comunicación, ou subvencionar publicacións para os cegos.
Dicirlle á procuradora que non é «como as demais persoas» é ofensivo porque é discriminatorio, ademais de falso. As discapacidades son variantes dunha normalidade onde estamos a maioría dos cidadáns, incluído o citado vicepresidente. A falta de educación e de sentido cívico é tamén unha discapacidade.