Era alá polo 68. Na Facultade de Ciencias comezou a revolta. A partir de esa data Santiago deixou de ser «a cidade do santo», como era contemplada porque so soaban as campás da catedral en aquel Santiago húmido, de pedra gris mollada pola chuvia. Madrid, Barcelona xa comezaran a moverse. Algo novo na universidade alumaba. Empezaron as folgas que duraron todo un ano, ou case. Unha gran señora, culta, de exquisita educación, que falaba inglés, francés e alemán correctamente, dábame clase de inglés. Era a nai dunha grande amiga e brillante estudante, a que sería a súa primeira muller. Un día preguntoume a súa nai e profesora: «¿Conoces a Pepe Buitrón?». Eu escoitara o seu nome, aínda que era de un curso por enriba de min. En Santiago, daquela, coñecíamonos todos. Xa era un líder na etapa de espertar e loitar contra a negrura que afogaba. Rematamos a carreira. Pepe xa marchara a Barcelona, ao Hospital de San Pablo. Pero tiña que volver a Madrid. A Puerta de Hierro, alí o estaba esperando unha grande muller e moi ben preparada cardióloga. Veuse para Coruña rompendo, coma outros, a endogamia. Empecei a coñecelo mellor. Compartíamos Medicina, amigos e inquedanzas. Tempos de cambio. As súa mirada, aquel sorrir malicioso, a súa conversa atinada, pousada. Xa se notaba que detrás daquela cara había unha mente avispada, intelixente, rápida. Cando falaba notábase que non só de Medicina ou de política sabía, tamén do mundo, da xente. Facíase escoitar. Gustaba participar, incluso con aqueles silencios que tan ben sabía utilizar. A súas intervencións nas asembleas eran escoitadas en silencio. Dominaba a dialéctica. Encandilaba. Dáballe a volta a unha votación que se vía perdida. Falaba el, votábase e gañaba a súa proposta. Mais o tempo non paraba e chegaron outras etapas. Con intelixencia e sabendo o que viña vir, adiantouse ao tempo. Aprendeu como bo cirurxián o mundo do transplante. Coa súa intelixencia e gran tesón, sempre dicía que viña de terra de mineiros. Fíxose un líder neste campo tan complicado. Chegou a coordinar en toda Galicia o transplante de ril, o de fígado e mais tarde o de corazón. El non estaba nunca no despacho. Sempre no quirófano ou no helicóptero, voando de noite para buscar un órgano que dese vida. Non paraba, sempre dando pedaladas. Igual como cando o acompañei subindo a Costa do Sal. Sacoume máis de un quilómetro de vantaxe. Era moi bo en todo o que facía. Comprometíase. A razón era que xuntaba o grande tesón, a intelixencia, o compromiso social, o coñecemento nun obxectivo, nunha idea. Facer ben o que comezaba. Era moi orgulloso. Tiña que selo. Adeus, amigo.